Archives for March, 2013
De aanhouder wint!
Qatra qatra darya maisha – vele druppels maken een rivier. De Dari-uitdrukking voor: hou vol, we komen er wel, al is het met het kleine stapjes tegelijk, maar we komen er wel.
Vandaag zagen we dat de aanhouder wint. De piket-advocaat van de familie Jafari gaf na de eerste keer ‘nee’ niet op, maar bleef de rechtbank bestoken met procedures en aanvragen. Onder druk gezet besloot de DT&V om de deportatie af te blazen. Ook toen trok de advocate zich niet terug; ze ging door totdat de uitspraak kwam dat de familie detentie uit kon en naar de GL terug kon gaan. Voor advocaten die volhouden: een staande ovatie!!
Het goeie nieuws werd zo snel mogelijk doorgegeven en de deportatieverzetsactie werd dus afgeblazen. Niet iedereen heeft de boodschap op tijd gelezen, maar ik hoop dat degenen die er ‘voor niks’ stonden, de schade van gemaakte reiskosten kunnen verzachten met het goeie nieuws van de gecancelde deportatie. Voorlopig blijft het gezin Jafari hier! We zijn ontzettend blij voor Zeynab, Mohammad en hun ouders – maar we begrijpen ook dat ze door een verschrikkelijke hel moeten zijn gegaan de afgelopen dagen.
Dit is dan ook allesbehalve het einde. Deze deportatie is afgeblazen, maar we weten verdomd goed dat het hier niet ophoudt. De mobilisatie is dan ook echt niet tevergeefs geweest: het was goed om te zien dat er zoveel mensen op af zijn gekomen en de boodschap door hebben gegeven. Het netwerk groeit in omvang én in kracht; en dat is wat we nodig hebben. Ja, het helpt om contacten te hebben in de VBL’s en de AZC’s. Ja, het helpt om activisten te kunnen inschakelen. Ja, het helpt als advocaten adviseren, zich laten adviseren en aan de alarmbel trekken. Ja, het helpt als iedereen door begint te krijgen wat er op dit moment met de Afghaanse vluchtelingengemeenschap gebeurt. Samen zorgen we ervoor dat repressie, arrestaties en smerige juridische constructies niet meer ongezien en ongehoord blijven.
De deportatiemachine heeft baat bij onzichtbaarheid, als een stinkend en etterend beest dat zich schuil wil houden in een dikke laag modder. Samen, als broeders en zusters, zullen we die modder weghalen. Wegkrabben, schoonspoelen, met kracht losbreken waar het moet. Uitgraven zullen we het, dit beest dat fascisme heet.
Vele druppels maken een rivier. Laten deze druppels van verzet een meer, een zee, een oceaan, een tsunami worden!
STOP DEPORTATIES NU!
LET OP: NIEUWE TIJD
Let op! Volgens de Schiphol website is de vlucht vertraagd. De nieuwe afspreektijd voor de deportatieverzetsactie is 13:30u!! De plek is wel dezelfde.
KINDEREN UITGEZET NAAR AFGHANISTAN
Aanstaande vrijdag staat om 14:30u de uitzetting gepland van het Afghaanse gezin Jafari. Het gezin Jafari is uitgeprocedeerd en moet terug naar het land van herkomst.
Dawood en Nafiseh Jafari zijn de ouders van twee kinderen: Zeynab, twee jaar oud, en Mohammad, een prille baby van 3 maanden. Beide kinderen zijn hier in Nederland geboren. Het jonge gezin wordt door deze deportatie in levensgevaar gebracht. Wij accepteren dit niet. Het is schandalig dat kleine kinderen en hun ouders praktisch de dood in worden gejaagd.
Niet de enige
Het gezin Jafari is niet het eerste gezin dat uitgezet wordt naar Afghanistan. In de afgelopen tien dagen zijn er al drie andere gezinnen uitgezet, met in totaal tien kinderen, allemaal van jonge leeftijd. De gezinnen werden ‘s ochtends vroeg in verschillende locaties van hun bed gelicht, kregen niet de tijd om hun persoonlijke spullen bij elkaar te rapen en werden overgebracht naar vreemdelingendetentie in afwachting van hun uitzetting. Buren, vrienden, leerkrachten en klasgenootjes van de kinderen kregen niet de gelegenheid om afscheid te nemen. Dat bevestigen achtergebleven families in de VBL en docenten van uitgezette kinderen.
Met één van de drie gezinnen is na de uitzetting telefonisch contact geweest. De situatie is verschrikkelijk: ze moeten onderduiken voor het geweld in hun land van herkomst, hebben geen familie of ander netwerk waar ze op kunnen terugvallen en geen enkele middelen van bestaan.
Een land van oorlog
Alhoewel de Nederlandse overheid uitgeprocedeerde Afghanen uitzet, is de situatie in Afghanistan allesbehalve stabiel. De UNHCR bericht nog steeds van dagelijks geweld, ontvoeringen, verkrachtingen en bomaanslagen. In het land heerst wetteloosheid: de overheid is niet in staat de burgers te beschermen en vaak zijn politie- en legermanschappen zelf daders van misdrijven zonder daarvoor vervolgd te worden. Vrouwen, kinderen en terugkerende vluchtelingen zijn hierbij een extra kwetsbare groep.
Het UNHCR is dan ook tegen gedwongen terugkeer naar Afghanistan. Ook de Afghaanse ambassade weigert om documenten te verstrekken voor uitzettingen, dus de uitgeprocedeerde asielzoekers worden door de Dienst Terugkeer en Vertrek (DT&V) voorzien van een speciaal voor dit soort gelegenheden opgesteld document, dat geen internationaal erkende rechtswaarde heeft.
Angst
Binnen de gemeenschap van de Afghaanse vluchtelingen heerst grote onrust. Ieder gezin in de zogenaamde Vrijheidsbeperkende Locaties kan op elk moment door de politie in detentie worden gezet en leeft dan ook onder voortdurende spanning en angst. Advocaten worden te laat op de hoogte gesteld en hebben nauwelijks de ruimte om stappen te ondernemen. Op woensdag 27 maart bood een groep Afghaanse moeders en vrouwen een petitie aan bij de burgemeester in Den Helder om te protesteren tegen deze arrestaties en uitzettingen.
Actie en protest
Om te voorkomen dat het gezin Jafari met hun baby en peuter vrijdag een gewisse dood tegemoet gaat in een land dat alleen een toekomst vol geweld en oorlog kan bieden, roepen vluchtelingen, activisten en sympathisanten op tot protest tegen de uitzettingen naar Afghanistan. Open brieven zijn verzonden naar o.a. de Afghaanse ambassadeur, de DT&V, Vluchtelingenwerk Nederland en KLM, door wie de gedwongen terugkeerreizen op bijna dagelijkse basis worden gefaciliteerd.
Landen als Irak, Iran, Somalië, Syrië én Afghanistan zijn niet veilig. Vluchtelingen horen bescherming te krijgen, niet te worden gedeporteerd.
STOP UITZETTINGEN NU!
DEPORTATIEVERZET: MOBILISEER!
Aanstaande vrijdag staat om 14:30u de uitzetting gepland van het Afghaanse gezin Jafari. Het gezin Jafari is uitgeprocedeerd en moet terug naar het land van herkomst.
Dawood en Nafiseh Jafari zijn de ouders van twee kinderen: Zeynab, 2 jaar, en Mohammad, een prille baby van 3 maanden. Het jonge gezin wordt door deze deportatie in levensgevaar gebracht. Dit is onacceptabel!
Het gezin Jafari is niet het eerste gezin dat uitgezet wordt naar Afghanistan. In de afgelopen tien dagen zijn er al drie andere gezinnen uitgezet, met in totaal tien kinderen. De gezinnen werden ‘s ochtends vroeg van hun bed gelicht, kregen niet de tijd om spullen te pakken of afscheid te nemen en werden in overvalbusjes naar detentie gebracht.
Met één van de drie gezinnen is na de deportatie telefonisch contact geweest. De situatie is verschrikkelijk: ze moeten onderduiken voor acuut geweld tegen terugkerende vluchtelingen, kunnen niet naar buiten en hebben geen voedsel meer. Kiezen: hongersdood of vermoord worden?
Morgen wil de DT&V het gezin Jafari uitzetten. Wij gaan dit niet laten gebeuren! Wij zijn het zat dat in de naam van de Nederlandse wet mensen de dood in worden gejaagd!
Help mee met de actie en kom morgen om 
11:00u naar het terras naast de koffiecorner van de HEMA op Schiphol Airport. Daar wordt de actie verder uitgelegd.
STOP DEPORTATIES NU!
Open brief naar de T.J. Platenkamp, KLM
KLM Royal Dutch Airlines
t.a.v. Dhr. T.J. Platenkamp,
Security Services
Postbus 7700
1117 ZL Schiphol
Betreft: deportatie Afghaanse gezinnen en de rol van de KLM hierbij.
Geachte meneer Platenkamp,
Vorige week dinsdag 19 maart j.l. is het gezin Waseh Hejazi uitgezet naar Kabul.
Dit gezin is van Afghaanse oorsprong. Zij hebben twee kinderen, een jongetje genaamd Sajat van 9 jaar oud en een meisje genaamd Zoha van drie jaar oud.
Zij werden op Schiphol aan boord gebracht. We spraken beide ouders telefonisch na aankomst in Afghanistan en zij vertelden dat zij aan boord waren gebracht van een KLM toeristenvlucht en via Dubai vlogen. De enige KLM vlucht naar Dubai op die bewuste dag heeft het vluchtnummer KL 0427 en had als ingeplande vertrektijd 14:30u.
Ik wil bij deze graag benadrukken dat de ouders en kinderen tegen hun vrije wil naar Afghanistan werden getransporteerd. De ouders hebben verslag gedaan van de deportatie:
Vader en moeder werden geboeid, de vader kreeg tape op zijn mond. Terwijl ze naar het vliegtuig werden gebracht, moesten Zoha en Sajat verschrikkelijk huilen. Hier zijn de andere passagiers getuige van geweest.
Eenmaal in het vliegtuig, onder escorte van bewakers, werden de ouders achterin het vliegtuig geplaatst, afgeschermd door een gordijn. De kinderen werden bij de ouders weggehaald. De moeder van Zoha en Sajat raakte in paniek en begon te schreeuwen “Waar zijn mijn kinderen? Ik wil mijn kinderen terug!”. Toen kwam er een KLM stewardess naar de ouders toe en zei: “Als u ophoudt met schreeuwen en kalm meewerkt, dan brengen we straks de kinderen weer bij u terug.”
Op 25 maart j.l. hebben wij weer telefonisch contact gehad met het gezin Hejazi. Ter kennisgeving: zij zitten ondergedoken in een huis ergens in de provincie Kandahar. Door de acute dreiging van geweld jegens terugkerende vluchtelingen die in Westerse landen hebben verbleven, is het voor hen niet mogelijk om naar buiten te gaan en levensmiddelen te kopen. De kinderen beginnen honger te krijgen.
Ik zie graag uw reactie op bovenstaand verslag, met name waar het gaat om de uitspraak van de stewardess.
Ook zie ik graag uw reactie tegemoet op de volgende vragen:
- Bent u zich bewust van de situatie in Afghanistan (zie bijvoorbeeld het Algemeen Ambtsbericht Afghanistan van juli 2012) en van de consequenties die deze situatie kan hebben op personen die tegen hun vrije wil worden uitgezet naar dit land?
- Hoe verhoudt zich dat bewustzijn ten opzichte van de rol van de KLM als vervoerder van personen die worden uitgezet naar Afghanistan?
- Bent u zich bewust van het feit dat de het vluchtpersoneel op het moment voor het vertrek bij machte is een einde te maken aan de uitzetting, bijvoorbeeld door het vermoeden uit te spreken dat de persoon zich zal verzetten tijdens de vlucht en de veiligheid derhalve niet gegarandeerd kan worden?
- Kunt u mij vertellen waarom het vluchtpersoneel niet wordt geïnstrueerd om als hierboven beschreven te handelen als er sprake is van een reis tegen iemands vrije wil?
- En tot slot een taalkundige vraag: associeert u het woord ‘deportatie’ met een goederentrein of met een vliegtuig?
Kopieën van deze brief zullen onder andere op indymedia.nl, no-border.nl en dhjana.nl gepubliceerd worden.
In afwachting van uw antwoord,
met vriendelijke groet,
[Dhjana]
CC:
Peter Hartman, Camiel Eurlings, Erik Varwijk, Pieter Elbers, Erik Swelheim
************************************************
Zelf ook zo’n mail sturen? Goed plan, vooral doen, hoe meer hoe beter!!!
Mails kunnen gestuurd worden naar:
mediarelations@klm.com
De situatie in Afghanistan nu
Ieder jaar wordt er door de UNHCR een gedetailleerd rapport aangelegd over de situatie in Afghanistan. Deze rapporten worden overgenomen in de Algemene Ambtsberichten en zouden leidend moeten zijn in overwegingen voor onder andere migratie- en terugkeerbeleid.
Het meest recente Algemene Ambtsbericht over Afghanistan dateert van juli 2012 en is nog steeds van kracht. Hieronder volgt een beschrijving op het gebied van wet en handhaving, geweld, de situatie van vrouwen en de situatie van kinderen. Tot slot volgt een korte uitleg over het Nederlandse terugkeerbeleid en het standpunt van de UNHCR hierin.
Wet en handhaving
- Straffeloosheid blijft diepgeworteld in Afghanistan. (–) Ondanks het feit dat slachtoffers en hun families mensenrechtenschendingen en/of oorlogsmisdaden op individuele basis bij de rechter wel aanhangig kunnen maken, kan dit in de praktijk gevaarlijk zijn.
- (–) Toch verkeert het Afghaanse rechtsstelsel nog altijd in slechte staat. Het kampt met ernstige en systematische problemen, waardoor de wet de facto geen bescherming biedt aan burgers.
- Het komt voor dat personen maanden worden vastgehouden zonder aanklacht en zonder toegang tot rechtsbijstand. Verder zijn er berichten, dat familieleden (onder wie ook kinderen) van verdachten worden vastgezet totdat de verdachte zelf is gearresteerd. (–) Er zijn berichten over gevangenis-bewaarders die vrouwelijke gedetineerden verkrachten.
- De NDS en de ANP zijn de belangrijkste Afghaanse veiligheids-organisaties die personen arresteren en gevangen nemen die verdacht worden van conflict-gerelateerde misdrijven. (–) De NDS voert willekeurige arrestaties uit en neemt mensen in detentie zonder hen toegang te verschaffen tot advocaten, familie of rechtbanken. Uit onderzoek van UNAMA is in deze verslagperiode naar voren gekomen dat in NDS-detentiecentra wordt gemarteld. (–) Foltering en mishandeling komen voor bij zowel de ANP als de NDS. Ook kinderen onder de 18 hadden te maken met foltering door de ANP en de NDS volgens het UNAMA rapport.
- De huidige grondwet en het wetboek van strafrecht van 1976 voorzien in het opleggen van de doodstraf. In 2011 waren er in Afghanistan meer dan 140 ter dood veroordeelden.
Geweld
- Criminelen, opstandelingen (onder andere door middel van bermbommen, zelfmoordaanslagen, illegale checkpoints), lokale commandanten, maar ook de ALP, ANP en de grenspolitie (afpersing, checkpoints, bedreigingen, intimidatie, ontvoering) kunnen een risico vormen voor vervoer over de weg, vooral ‘s nachts. Onveiligheid vormt de grootste beperking van de bewegingsvrijheid. Geweld door opstandelingen, bandieterij, landmijnen, niet afgegane explosieven en IED’s vormen grote obstakels voor de bewegingsvrijheid.
- In heel Afghanistan komen ontvoeringen voor losgeld of als intimidatiemethode voor door criminele bendes en opstandelingen waaronder de Taliban.
- In Afghanistan komen buitengerechtelijke executies en moorden voor. (–) Executies door de Taliban, bijvoorbeeld door middel van ophanging, onthoofding of met een vuurwapen dienen ter waarschuwing en afschrikking van omstanders. (–) In grote delen van Afghanistan komt onder verscheidene etnische groepen eerwraak (wat in sommige gevallen kan leiden tot buitengerechtelijke executies en moorden) en bloedwraak voor.
De situatie van vrouwen
- Zina betekent geslachtsgemeenschap tussen twee individuen buiten het huwelijk om. Terwijl zowel mannen als vrouwen strafrechtelijk vervolgd kunnen worden voor zina, gebeurt dit bijna alleen bij vrouwen. Strafzaken op het terrein van zina worden meestal gevoerd op basis van dubieuze beschuldigingen, gebaseerd op weinig betrouwbare bekentenissen (bijvoorbeeld omdat deze door intimidatie zijn verkregen). Wanneer je als vrouw geen bewijs hebt voor verkrachting en toch een aanklacht indient bij de politie, kun je beschuldigd worden vanwege zina.
- Indien de leefstijl van een naar Afghanistan teruggekeerde vrouw naar de mening van haar familie niet conservatief genoeg is (sociaal gedrag, seksuele oriëntatie, het nastreven van een eigen carrière of kritiek op het Afghaanse familieleven) loopt zij een reëel risico het slachtoffer te worden van huiselijk geweld, opsluiting of eerwraak.
- Traditionele gewoontes zoals kindhuwelijken, weggeven van meisjes om conflicten op te lossen, gedwongen afzondering in het huis, uithuwelijken en eerwraak, die de rechten van vrouwen en meisjes schaden, zijn alomtegenwoordig in Afghanistan en komen in verschillende mate voor in alle gemeenschappen. De Afghaanse overheid is niet in staat de rechten van vrouwen en meisjes afdoende te beschermen.
- Geweld tegen vrouwen komt in heel Afghanistan, de steden Kaboel, Herat en Mazar-i-Sharif incluis, op grote schaal voor. (–) In Afghanistan bestaat een levendige vrouwenhandel. Vrouwenhandel vindt met name plaats in het licht van seksuele uitbuiting, gedwongen huwelijken of dwangarbeid in huishoudens in Pakistan en Iran, en vermoedelijk ook in India.
- Ook in deze verslagperiode kwam het voor dat vrouwen zichzelf verminkten of zelfmoord pleegden teneinde aan hun uitzichtloze situatie te ontsnappen. Dit lijkt volgens UNAMA een groeiende trend in sommige delen van Afghanistan. Een belangrijke oorzaak van zelfverminking is het gedwongen huwelijk.
- Op 2 maart 2012 heeft de Ulema Raad een verklaring (‘resolutie’) uitgebracht waarin onder andere passages zijn opgenomen over de positie van vrouwen. Zorgwekkende passages in de verklaring waren onder andere dat vrouwen ondergeschikt zijn aan mannen en niet zouden mogen reizen zonder een mannelijke begeleider. Vrouwen zouden ook onnodige contacten met mannen moeten voorkomen (tijdens studie, werk, buiten). De verklaring van de Ulema Raad is gepubliceerd op de website van het presidentieel paleis. De verklaring plus de aanwijzing van de minister van cultuur dat vrouwen in de media verplicht een hoofddoek moeten dragen evenals mogelijke verzoeningsgesprekken met de Taliban zijn reden tot zorg voor veel vrouwen in Afghanistan.
Kinderen
- Zoals (-) aangegeven kent Afghanistan het op 1 na hoogste zuigelingensterftecijfer ter wereld. Van de kinderen haalt 20% het vijfde levensjaar niet. Kinderarbeid is wijdverbreid, voornamelijk vanwege armoede. Kinderhandel, in het bijzonder voor kinderarbeid, drugssmokkel en prostitutie, komt veel voor, met name in grensgebieden met Iran en Pakistan. Gedwongen bedelen is een groeiend probleem in Afghanistan.
- ‘Bacha bazi’, waarbij jongetjes en jonge mannen als vrouw worden verkleed en moeten dansen voor een mannelijk publiek, is een Afghaans gebruik en wordt door Afghanen niet als homoseksualiteit beschouwd. Het gaat bij ‘bacha bazi’ vaak om jongens die hiertoe gedreven worden wegens armoede, dwang of geweld, geen familie meer hebben of zijn verstoten. Deze jongens worden beschouwd als statussymbool voor hun ‘eigenaar’ of ‘meester’. Seksueel misbruik van dergelijke jongens komt voor.
- Vanwege de slechte veiligheidssituatie zijn kinderen kwetsbaar voor conflict gerelateerd geweld. Taliban en andere opstandelingen waren verantwoordelijk voor de meeste kindslachtoffers door onder andere toegenomen gebruik van (complexe) IED’s en zelfmoordaanslagen. Kinderen werden verder (onbedoeld) slachtoffer van nachtelijke huiszoekingen en luchtaanvallen door pro-overheidstroepen. Ook werden kinderen het slachtoffer van landmijnen en andere explosieven.
- Taliban en andere opstandelingen zetten kinderen in voor hun strijd tegen de Afghaanse autoriteiten en de internationale gemeenschap. Er zitten kinderen in de gevangenis op beschuldiging van terrorisme, zowel in Afghaanse gevangenissen als in gevangenissen van de internationale strijdkrachten.
- Seksueel misbruik van kinderen, zowel van jongens als meisjes, is alomtegenwoordig in Afghanistan. Het is niet duidelijk gedefinieerd als een misdaad in de Afghaanse wet en daders worden nauwelijks ter verantwoording geroepen. Slachtoffers van misbruik krijgen weinig bescherming. Kindslachtoffers, zowel jongens als meisjes, worden vaak gearresteerd en vervolgd vanwege hun intentie zina te plegen.
- Volgens de VN worden kinderen vooral ontvoerd door criminelen die losgeld eisen of kinderen inzetten voor de prostitutie. AGE’s ontvoeren kinderen om verschillende redenen als vergelding, ronseling, losgeld en druk om iemand, gevangen genomen door de autoriteiten, vrij te laten of te ruilen.
Nederlands uitzettingsbeleid naar Afghanistan
In maart 2003 ondertekenden Nederland, Afghanistan en UNHCR een Memorandum of Understanding, dat ook gedwongen uitzetting mogelijk maakt, mits relevante humanitaire aspecten zijn meegewogen. Dit MoU is nog steeds van kracht. Gedurende de verslagperiode zijn vanaf september 2011 tot 1 maart 2012 circa 50 Afghanen gedwongen uitgezet naar Afghanistan.
Standpunt UNHCR
Het uitgangspunt van UNHCR is dat de organisatie niet meewerkt aan gedwongen terugkeer naar Afghanistan. Volgens UNHCR is de situatie van iemand die gedwongen terugkeert naar een gebied waar hij geen netwerk heeft niet te vergelijken met de positie van iemand die er bewust voor kiest om terug te keren en hiervoor informatie heeft kunnen inwinnen en zich anderszins heeft kunnen
voorbereiden. Terugkeer uit Pakistan en Iran met hulp van UNHCR vindt doorgaans op vrijwillige basis en meestal in groepsverband via de vrijwillige terugkeercentra plaats, waarbij het sociale netwerk nog enige bescherming biedt, al is dit niet gegarandeerd. Een uitgezet individu moet het vaak zonder dergelijke verbanden zien te redden.
Het Nederlandse standpunt dat gedwongen terugkeer uitsluitend plaatsvindt naar Kaboel en dat het betrokkene vervolgens vrij staat zelf verder te reizen naar waar hij maar wil, wordt door UNHCR niet gedeeld. UNCHR pleit in dit verband voor een case by case onderzoek. UNHCR stelt zich op het standpunt dat het niet verantwoord is om iemand gedwongen terug te sturen naar een gebied waar hij geen sociaal netwerk heeft. Ook in Kaboel en andere steden is het volgens UNHCR
vrijwel onmogelijk een bestaan op te bouwen indien men de steun van de eigen gemeenschap moet ontberen. Dit geldt met name voor gedwongen terugkeerders afkomstig uit westerse landen.
Voorts meent UNHCR dat van een persoon niet mag worden verlangd dat hij door onveilig gebied moet reizen teneinde op zijn veilige eindbestemming te arriveren.
Daarnaast is het volgens UNHCR onwenselijk een binnenlands vestigingsalternatief te overwegen indien een persoon een gerede vrees heeft voor vervolging in enig deel van Afghanistan.
UNHCR en de Afghaanse autoriteiten hebben dezelfde standpunten op het gebied van gedwongen terugkeer.
(Bron: Algemeen Ambtsbericht Afghanistan, juli 2012)
Letter to the Afghanistan embassy
Letter to: His Excellency, Mr. H.E. Enayatullah Nabiel,
Ambassador of the Islamic Republic of Afghanistan to the Netherlands,
P. O. Box 10630, 2501 HP Den Haag
Dear Ambassador,
Over the last week reports from different sources indicated that there is a severe increase of the forced return of Afghan families with children of young age. I would like to express my deepest concern about their situation to Your Excellency.
On the 19th of March this year, the Waseh Hejazi family has been returned by force to Afghanistan. The family has two children, Rajat (nine years old) and Zoha (three years old) and used to be located at the VBL in Burgum, Netherlands. Their lawyer was only informed a couple of days before the actual return, therefore not being able to start up the right procedures.
We managed to obtain contact by telephone with the parents of the Hejazi family. The parents were handcuffed during the flight and the children were taken away from them at the departure of the flight, which actually caused panic on both the parents side as on the childrens side. At this moment, they are hidden somewhere in Kandahar and are not able to leave the house, due to the violent threats outside. In the house, there is no food left. The children are starving.
Approximately two weeks ago, the Massum Nouri family was arrested at 6:00 a.m. at the VBL Den Helder, Netherlands. The Nouri family has four children, the oldest child being thirteen years old, the younger children all less then ten years old. They were held at detention centre Rotterdam. Friday the 22nd of March, they were given flight tickets. Ever since, no contact could be established with the Nouri family.
On the 19th of March, the Mohammad Azimi family was also arrested at the VBL Den Helder. They have four children, all less than ten years old. Unconfirmed reports tell that the Azimi family was also brought to the detention centre Rotterdam, but all efforts to get in touch with the Azimi family have failed.
On the 25th of March, the Dawood Jafari family has been arrested at the VBL Emmen-Zuid, Netherlands. They have two children, the youngest is a baby of the age of three months only. We did not manage to get in contact with the family and their lawyer has not been officially informed about their detention.
I am fully aware of the fact that Your Excellency will not provide documents to Afghan refugees who declared that they are not willing to return to Afghanistan voluntarily. I am grateful as well, as it corresponds with the statement of the UNHCR that the situation in Afghanistan is particularly dangerous for returning refugees coming from European countries (Algemeen Ambtsbericht, July 2012).
These four families (and others of whom we did not manage to have information yet) have been or will soon be presented at the embassy of the Islamic Republic of Afghanistan in order to check their nationalities. Even if they express not to be willing to return to Afghanistan, the fact that they have been identified as Afghans is enough to proceed to the so-called ‘Kabul-check’ (MoU, 18th of March 2003), which will almost inevitably lead to their forced expulsion. Yet, both the authorities of the Netherlands as well as of the Islamic Republic of Afghanistan do not provide documents proving that the Kabul-checks are processed in a proper and formal way.
For the sake of the protection of those who fled from violence and threats, for the sake of Human Rights in general and Childrens Rights in particular, I therefore urgently ask you to consider:
- to speak up against deportations of Afghan people, especially when young children are involved;
- to speak up against the Kabul-check agreement of 2003, towards both the authorities of the Netherlands as the authorities of the Islamic Republic of Afghanistan;
- to stop cooperating to the confirmation of nationality of refugees not willing to return voluntarily to Afghanistan;
- to try by all your means to provide protection to the Waseh Hejazi family as they are in life danger as we speak.
I thank you for your time and your attention. If Your Excellence wants to be provided with more information about these families, the current arrests at the VBL’s, the conditions in migrant detention centers in the Netherlands or any other topic related to the position of Afghan refugees in the Netherlands, I will be honoured to do so within my means.
Yours sincerely,
[Dhjana],
Activist and highly engaged with the Afghan refugees in the Netherlands, whom I consider as my brothers and sisters
***************************************************
Als je de ambassadeur van Afghanistan ook een dergelijke brief wilt schrijven, dan kan dat naar het postadres in de brief of naar dit mailadres: contact@afghanistanembassy.nl
Deportaties naar Afghanistan: background
Hoe gaat ‘gedwongen terugkeer’ – of beter gezegd, deportatie – naar Afghanistan nu in zijn werk? Hieronder vind je een overzicht van hoe de Nederlandse staat hierbij te werk gaat. Ook lees je het standpunt van de UNHCR wat betreft uitzettingen naar Afghanistan.
De Kabul-check
Uitgeprocedeerde Afghaanse asielzoekers worden door de Dienst Terugkeer en Vertrek aan de Afghaanse ambassade gepresenteerd. De ambassade stelt hun Afghaanse identiteit vast en vraagt of ze willen terugkeren naar Afghanistan. Als de asielzoeker dan aangeeft dat niet te willen, dan verstrekt de ambassade géén geldige documenten voor de terugreis.
Om vluchtelingen toch te kunnen uitzetten, werd in 2003 in een Memorandum of Understanding tussen het Nederlandse Ministerie van Buitenlandse Zaken en het Afghaanse Ministerie van Vluchtelingenzaken afgesproken dat er een zogeheten ‘Kabul-check’ zou worden gebruikt. Bij deze Kabul-check dient de dienst Bijzonder Vertrek en Boekingen via de Nederlandse ambassade in Kabul een aanvraag in bij het Ministerie van Vluchtelingenzaken aldaar, waarbij gevraagd wordt of er bezwaar is tegen de uitzetting. Als er dan binnen vier weken geen reactie komt uit Kabul, wordt er vanuit gegaan dat de uitzetting geaccepteerd wordt. (Jurisprudentie o.a. Awb 11/38797 en Awb 11/38798: De rechtbank laat daarbij wegen dat eisers op 11 november 2011 aan de Afghaanse autoriteiten zijn gepresenteerd, waarbij hun nationaliteit is vastgesteld en dat op 18 november 2011 aan het Afghaanse Ministerie voor Vluchtelingenzaken is gevraagd of bezwaar bestaat tegen terugkeer van eisers (de zogenaamde Kabul-check). Dit brengt met zich dat, indien na verloop van vier weken hierop niet is gereageerd, er sprake is van een fictief akkoord, waarna eisers naar Afghanistan uitgezet kunnen worden met een EU-staat.)
In de praktijk is dit allesbehalve een ordentelijke overeenkomst. De meeste aanvragen worden niet gelezen, laat staan dat er op gereageerd wordt. In rechtszaken wordt dan ook vaak alleen een ‘bewijs van verzending’ van de Kabul-check overlegd, maar geen bewijs van ontvangst, waardoor ook juridisch onduidelijk blijft of de aanvragen wel correct worden afgehandeld.
De EU-staat waarnaar gerefereerd wordt is geen rechtsgeldig reisdocument. Het gebeurt dan ook vaak genoeg dat vluchtelingen met een dergelijk ‘Europees laissez-passer’ aan de grens van het land van herkomst worden geweigerd.
Bij de deportaties van de families Hejazi en Nouri is het, gezien het korte tijdsbestek waarin dit allemaal is gebeurd, maar de vraag of de Kabul-checks überhaupt wel zijn uitgevoerd.
Openbaarheid van Bestuur?
Eerder ingediende WOB-verzoeken over bijzonderheden van de zogenaamde Kabul-check leveren niet veel op: met allerlei argumenten worden de verzoeken over vrijwel de hele linie afgewezen.
Standpunt van de ambassade
Een aantal jaren terug verzette de Afghaanse ambassade zich tegen de uitzettingen. In de oorspronkelijke MoU was geen sprake geweest van het gebruik van het Europees Laissez-Passer. De ambassade heeft verschillende brieven uit laten gaan om daartegen te protesteren en werden zelfs korte tijd door de Nederlandse overheid onder druk gezet om te stoppen met deze brieven, maar tegenwoordig wordt er vanuit de ambassade nog maar weinig weerwoord gehoord.
UNHCR over Afghanistan
Het UNHCR spreekt zich duidelijker uit. De UNHCR-rapporten worden overgenomen in de Algemene Ambtsberichten, documenten die notabene door de overheid richtinggevend zouden moeten zijn in het bepalen van asielbeleid ten opzichte van een bepaald land.
Uit het meest recente Algemeen Ambtsbericht over Afghanistan, verschenen in juli 2012, blijkt overduidelijk dat de situatie door heel Afghanistan onstabiel en bijzonder onveilig is, met name voor Afghanen van bepaalde minderheidsgroeperingen, vrouwen én…. terugkerende vluchtelingen. Het UNHCR concludeert dan ook zonder omwegen dat er geen uitzettingen naar Afghanistan zouden moeten plaatsvinden.
Maar dan…
Staatssecretaris Teeven legt dit rapport en de conclusie van het UNHCR volkomen naast zich neer. Op dit moment worden er zelfs aanzienlijk meer Afghaanse gezinnen gedeporteerd dan in de jaren hiervoor.
Voor de tweede keer in korte tijd (Somalië, Ambtsbericht december 2012) blijkt dat Fred Teeven geen boodschap heeft aan de constatering van schending van de mensenrechten. Hij zet gewoon uit. Punt.
En wist u dat…?
Markant detail dat wél uit het WOB-verzoek naar voren kwam: het taalgebruik van onze overheid als het om vluchtelingen gaat. De Directie Operationele Ondersteuning heeft het over de presentatie van maximaal 15 ‘eenheden‘ aan de ambassade per veertien dagen. ‘Business Objects‘ gaat bij dezelfde afdeling over getallen en quota en wordt er zelfs gesproken van ‘verwijderbare vreemdelingen‘.
Het doet me sterk ergens aan denken, dit taalgebruik. U ook?
Deportaties naar Afghanistan nu: I
Afgelopen week kwam vanuit verschillende hoeken het bericht binnen dat er op dit moment in hoog tempo uitgeprocedeerde Afghaanse gezinnen met kleine kinderen in detentie worden gezet en naar Afghanistan worden gedeporteerd.
Hieronder een overzicht van de informatie die we tot nu toe hebben kunnen achterhalen.
Familie Waseh Hejazi: twee kinderen, Zoha (3) en Sajat (9). Werden op 13 maart gearresteerd in gezinslocatie Burgum en daarna overgebracht naar detentiecentrum Rotterdam. Er is nu nog contact met de familie, maar de situatie is verschrikkelijk. De advocaat werd te laat op de hoogte gebracht om nog iets te kunnen doen, de voorlopige voorziening werd afgewezen. Het is onduidelijk of de zogenaamde ‘Kabul-check’ wel heeft plaatsgevonden. Van Zoha was al een jaar bekend dat ze een groeistoornis had, de arts in VBL Burgum heeft dit nooit op willen pakken. Het gezin werd met een KLM-toeristenvlucht via Dubai gedeporteerd. De vader heeft verslag gedaan van de deportatie, zie het artikel Zoha en Sajat.
Familie Massum Nouri: vier kinderen, één van 13, de drie anderen jonger dan 10 jaar. Werden ongeveer twee weken geleden ‘s ochtends van hun bed gelicht in gezinslocatie Den Helder en overgebracht naar detentiecentrum Rotterdam. Afgelopen vrijdag, 22 maart, belden ze naar vrienden in VBL Den Helder om te zeggen dat ze hun tickets naar Afghanistan hadden gekregen. Er is verschillende keren daarna geprobeerd om contact met ze op te nemen, maar er is niets meer van ze vernomen.
Familie Mohammad Azimi: vier kinderen, allen jonger dan 10 jaar, de jongste is twee. Na hun arrestatie zijn ze in eerste instantie overgebracht naar Alkmaar, daar is voor de laatste keer contact met de familie zelf geweest. Via de familie Nouri bleek dat ook het gezin Azimi was overgebracht naar detentiecentrum Rotterdam en dat er vrijdag tegen hun gezegd was ‘dat zij binnenkort aan de beurt waren’. Het lukt niet om contact te leggen met het gezin.
Familie Dawood Jafari: twee kinderen, waarvan de jongste een baby van drie maanden oud. Zaterdag namen ze nog deel aan de demonstratie in Amsterdam in de hoop dat er iets bekend zou worden gemaakt over de uitzettingen van Afghaanse gezinnen op dit moment, vandaag werden ze zelf gearresteerd op gezinslocatie Emmen-Zuid. Hoewel het vermoeden bestaat dat ze ook zijn overgebracht naar detentiecentrum Rotterdam, is daar nog geen bevestiging van. De advocaat is nog niet officieel op de hoogte gesteld van hun inbewaringstelling. Het is nog niet gelukt om contact te leggen met het gezin Jafari.
Zoha en Sajat
Zoha, een meisje van drie jaar oud. En Sajat, haar broer van negen. Nog geen vier jaar geleden zijn hun ouders uit Afghanistan gevlucht en kwamen ze hier in Nederland aan.
Voor Zoha en Sajat zijn de doelen van de demonstratie van 23 maart gehaald; ze zitten niet in de cel, ze leven niet op straat.
Dat komt omdat Zoha, Sajat en hun ouders afgelopen dinsdag naar Afghanistan zijn gedeporteerd.
– Gedeporteerd, deportatie, nou nou… dat heet tegenwoordig repatriëring. Uitzetting. Het liefst noemen we dat gedwongen terugkeer, waarbij we het woord ‘gedwongen’ zo vaak mogelijk achterwege laten.
Ik noem dat: deportatie.
– Nou, nou, deportatie, dat is een groot woord, we moeten voorzichtig zijn met zulke woorden, dat was tóen, in een hele andere context. Deportatie, dat is een woord uit de geschiedenisboekjes en dat willen we graag daar laten.
Best, laten we dan met een geschiedenisboekje erbij kijken wat er ‘toen’ onder deportatie werd verstaan. Deportatie, dat was als je tegen je vrije wil in een goederentrein werd geflikkerd, naar een land ver weg werd gebracht om daar de dood in te worden gejaagd.
Wat gebeurt er nu? Mensen worden tegen hun vrije wil in een vliegtuig geflikkerd, naar een land ver weg gebracht om daar de dood in te worden gejaagd.
Ik noem dat: deportatie.
Zijn ze dood, Zoha van drie en Sajat van negen? Nee. Nog niet. Ik sprak hun papa vanochtend over de telefoon. Ze leven nog. Maar ze zitten ondergedoken in een huis in Kandahar en kunnen geen stap naar buiten doen omdat ze dan onmiddellijk worden afgemaakt. Het eten is op. Zoha en Sajat beginnen honger te krijgen.
De vader van het gezin vertelde ons hoe de deportatie is gegaan: woensdag 13 maart, nu elf dagen geleden, had hij in Ter Apel een nieuw asielverzoek ingediend. Bij terugkomst op de gezinslocatie in Burgum werden hij, zijn vrouw en zijn kinderen onmiddellijk gearresteerd en overgebracht naar detentiecentrum Rotterdam.
Binnen een tijdsbestek van 24 uur werd hun nieuwe aanvraag afgewezen en werden de papieren voor de deportatie geregeld. Hun eigen advocaat werd dusdanig laat op de hoogte gebracht dat er geen redden meer aan was.
Dinsdag werden ze overgebracht naar Schiphol. Vader en moeder werden geboeid, de vader kreeg tape op zijn mond. Terwijl ze naar het vliegtuig werden gebracht, moesten Zoha en Sajat verschrikkelijk huilen. De passagiers van de toeristenvlucht stonden erbij en keken er naar.
Eenmaal in het vliegtuig, onder escorte van negen bewakers, werden de ouders achterin het vliegtuig geplaatst. Achter een gordijn. Heeft u weleens gevlogen en opgemerkt dat de achterste plaatsen met een gordijn waren afgeschermd? Nee, daar zitten dan meestal geen mensen die het graag rustig willen hebben, maar vluchtelingen die gedeporteerd worden. KLM doet het bijna dagelijks.
De kinderen werden bij de ouders weggehaald. De moeder van Zoha en Sajat raakte in paniek en begon te schreeuwen “Waar zijn mijn kinderen? Ik wil mijn kinderen terug!”. Toen kwam er zo’n klantvriendelijke en gastvrije KLM stewardess en zei: “Als u ophoudt met schreeuwen en kalm meewerkt, dan brengen we straks de kinderen weer bij u terug.”
Zeg me dat het niet waar is. Zeg me in godsnaam dat het niet waar is. Dat dit niet gebeurt, dat het alleen maar een verhaal is, een gerucht, maar niet de werkelijkheid.
Maar we spraken de vader van Zoha en Sajat zelf.
Zeg me dan dat het een incident is, een uitzondering, alleen maar één kleine misstap.
Maar in de afgelopen maand zijn minstens 47 mensen naar Afghanistan gedeporteerd. De meeste daarvan zijn kinderen.
Deportatie: dat is dat je tegen je vrije wil in een vliegtuig wordt geflikkerd, naar een land ver weg wordt gebracht om daar de dood in te worden gejaagd.
De schuldige aan deportatie is dit keer niet een buitenlandse dictator die ons land bezet en ons in een nazi-korset dwingt.
Anno 2013 zijn de schuldigen aan deportatie gewoon ‘van hier’.
Voor schending van de mensenrechten, misdaden tegen de mensheid en schuld aan deportatie klaag ik aan:
de Dienst Terugkeer en Vertrek en de IND, voor hun gruwelijke beleid;
het Nederlandse Ministerie van Buitenlandse Zaken en het Afghaanse Ministerie van Vreemdelingenzaken, voor hun deportatie-deal (de zogenaamde ‘Kabul-check’ in werking vanaf 2003);
de ambassade van Afghanistan, voor nalatigheid in deze;
G4S, voor het leveren van bewaking in detentiecentra waar dus ook kleine kinderen zitten;
Frontex, voor onder andere het faciliteren van deportaties en het leveren van bewakers tijdens de vlucht;
KLM, voor het op vrijwel dagelijkse basis meewerken aan deportaties. Ze proberen nog steeds hun handen in onschuld te wassen door te zeggen dat ze ‘slechts voldoen aan een vervoersplicht’, terwijl het vluchtpersoneel op het daadwerkelijke moment van deportatie de macht heeft om dit tegen te houden;
de oppositiepartijen D’66, GroenLinks, ChristenUnie en de SP, voor het weigeren om stelling in te nemen tégen deportatie en het niet eens willen beantwoorden van kritische vragen hierover;
staatssecretaris Fred Teeven, minister Ivo Opstelten en minister-president Mark Rutte, onder wiens ‘strenge maar rechtvaardige’ verantwoordelijkheid dit valt.
Dit beleid is gebaat bij onzichtbaarheid. Onopvallende ID-checks op straat, waar je als voorbijganger niets van mag zeggen. Onzichtbare razzia’s in VBL’s in de uithoeken van Nederland. Onzichtbare deportaties, achter een gordijntje.
Maar die muur van onzichtbaarheid zullen we steen voor steen afbreken. Steen voor steen, keer op keer, zullen we demonstreren, actie voeren, de namen van de schuldigen naar buiten brengen en het verhaal vertellen van diegenen die het zwijgen wordt opgelegd.
Voor Zoha, voor Sajat, hongerend, ergens verstopt in Kabul.
STOP DEPORTATIES
