Paul “Pants Peeing” Peters
Natuurlijk kon Peters van Identitair Verzet / Voorpost het niet laten om met z’n braindead vriendjes tot twee keer toe te komen provoceren bij de demo’s van 21 september in Den Haag. Opvallend is wel dat hij dan niet de moed had om daar voor uit te komen – net als bij de slotdemonstratie van het No Border Camp waarbij Peters voor de camera bij hoog en bij laag volhield dat hij ‘een toevallige voorbijganger was die gezellig aan het winkelen was’, probeerde hij ook vandaag de schijn op te houden dat hij ‘bij toeval’ voorbij kwam lopen.Het gluiperige geraaskal nam hilarische vormen aan toen Peters een 47-jarige activiste (yep, ik), die nota bene door de ME tussen de neo-nazi’s werd geduwd, eerst probeerde te pootjehaken en vervolgens bij de aanwezige smeris zijn beklag ging doen omdat zij hem ‘geschopt en geslagen had’.
Het geheel deed nogal denken aan een verwend kleutertje dat gaat klikken bij de juf, maar goed, misschien kan je niet van iedere 34-jarige een zekere mate van volwassen gedrag verwachten.
Hoe lachwekkend ook, toch zit in dit gedrag de kern van het pathetische discours van extreem rechts. Hoewel op de webpagina’s van Identitair Verzet en Voorpost de testosteron zo ongeveer van het scherm af druipt, zal Peters zich, zodra hij daartoe de kans ziet, in de rol van ‘het aangevallen slachtoffer’ plaatsen. Om dan, verongelijkt, zijn ‘recht’ proberen te halen, waarbij iedere vorm van zelfreflectie over het eigen aandeel bewust achterwege wordt gelaten.
Dit is precies wat extreem-rechts doet als ze de migrant de schuld van alles in de schoenen schuiven en ze anderen (en zichzelf!) proberen wijs te maken dat ‘wij’ voortdurend ‘bedreigd’ worden door de ‘tsunami aan vreemdelingen’. Ook daar zoeken ze bewust de slachtofferrol op, hopend op de verongelijkte ondersteuning van de publieke opinie. O jee, ja, wat zijn we zielig. O jee, ja, wat worden we bedreigd en aangevallen. ‘Ze’ pikken onze banen in en teren met hun uitkeringen op de kosten van de werkende belastingbetaler (hoe je in vredesnaam tegelijkertijd iemand z’n baan kan inpikken én een luie werkeloze kan zijn blijft altijd een beetje onderbelicht, maar vaak worden beide argumenten in één adem genoemd).
En ook in deze zieligdoenerij is er geen plaats voor reflectie over het aandeel van de eigen kapitalistische en fascistische mechanismen die wél aan de bron van de maatschappelijke problematiek staan.
Kortom, het incidentje van vanmiddag geeft een helder beeld van de tactiek van extreem-rechts. Boehoe, juf, ze pesten ons.
Pak je speen, je kwijldoekje en ga maar slapen, Peters. Maar vergeet niet onder je bed te kijken – je weet nooit of daar niet een krokodil zit.
