Archives for November, 2013
Samsara
Ergens in mijn wezen
ligt de herinnering aan een leven
ver voor dit leven
of zoals het bedoeld was.
Een leven gemaakt van dag en nacht
seizoenen en spiralen
water, vuur en hout
voedsel en slaap.
Aarde op eeltige handen
Lachrimpels in de zon.
De warmte van nabijheid
het weten, de wijsheid
geborgenheid.
Moeder van de moeder
Kind van het kind
Wat hebben we gedaan?
Plotseling
dit ontstellende besef
Kapot, onherstelbaar kapot.
Het groen werd grijs werd zwart.
Gegraven, vergiftigd.
Gewurgd in de rook.
Het zal niet meer helen.
Hoe kwamen we hier,
op de bodem van de afgrond?
Gevallen, geduwd, meegesleurd
of blind het pad naar beneden gevolgd.
Wat doen we elkaar aan?
We hebben elkaar niet horen gillen
niet zien huilen
de pijn niet gevoeld
of verzwegen.
Er is hier geen groen
en geen zon meer.
Slechts het schokken van de aarde
en het naderend geraas.
Wat doen we elkaar aan?
Misvormd tot levenloze monsters
geleid door pijn en angst.
We kregen handen en een hart vol om te geven.
Maar de handen werden klauwen
en het hart liep leeg
zinloos kloppend
in een wereld van staal en glas.
Wat hebben we gedaan?
Duizenden jaren waanzin in je ogen
ik ween bij het lijk van wat had kunnen zijn.
De echo van de fluisterende botten
is bijna verstomd.
Slechts het schokken van de aarde
en het naderend geraas.
