De draaikolk – emergo
Inzicht, een waarheid als een koe (of liever gezegd, een os, haha).
Ik voel het lijden van anderen en dat is te groot: het veroorzaakt lijden bij mij. Daarmee draag ik zelf bij aan de hoeveelheid lijden.
De pijn in het ‘veld’ veroorzaakt pijn bij mij, waardoor de pijn in het ‘veld’ groter wordt. Dit is een vicieuze cirkel, als je pijn of lijden – zoals ik het voel – niet beschouwt als ‘van jezelf’, maar deel van een groter veld. Ik ben daar ook deel van.
Kijk maar naar m’n jongste dochter, zij is ook gevoelig voor de emoties in het ‘veld’. Maar daarmee ook voor wat ik in dat veld breng. En dat neemt zij weer over, wat mijn lijden ook vergroot. Enzovoort.
Hoe kom je daar dan uit? Het voelen van de emoties in het veld, de compassie, is in zichzelf niet verkeerd, integendeel. Maar het is uit balans; de pijn is dominant en daarmee expansief. In plaats van het lijden te versterken, zou het beter zijn om mijn ‘inbreng’ in het veld helender te laten zijn.
Wees de zon… Nee… wees als het water.
Wat doet water? Het past zich aan, ongeacht hoe de omstandigheden zijn, het zoekt een doorgang. Als een zwellende zee voor een dijk: in eerste instantie nooit met grof geweld, maar op éen punt, zoekend, sijpelend, tot er daar ruimte genoeg is gecreëerd. Daarna volgt pas de grote stroom, als het eerder in de natuurlijke doorgang beperkt werd. En als het water dan doorgebroken is, zal het niet oneindig in woestheid voortrazen, maar weer tot rust komen. Vertaald: forceer niets, maar zoek naar de mogelijkheden, hoe minimaal ze ook lijken te zijn. Gebruik zachtheid om de mogelijkheden uit te breiden. Als de druk te hoog is geweest en het komt tot een uitbarsting, probeer dan niet om dat tegen te houden, maar geef het de ruimte om daarna tot rust te komen.
Wat doet water? Het houdt niet vast aan éen vorm, maar blijft in beweging, stromend, zichzelf genererend, deels gedreven door zichzelf, deels gedreven door externe oorzaken, zoals de zwaartekracht die het water naar beneden doet stromen en de warmte van de zon die het water doet opstijgen. Vertaald: Blijf niet hangen in éen gedachte, maar zoek naar mogelijkheden voor ontwikkeling. Ontwikkeling kan ook betekenen: een proces afronden en loslaten om ruimte te maken voor een nieuw begin – in overeenstemming met het moment en de situatie. Er hoeft niet een specifieke reden te zijn voor ontwikkeling en beweging: de beweging is de reden zelf*.
Wat doet water? Het heelt, door ziekmakers en afval weg te wassen en deze hetzij zo te verspreiden dat ze niet meer van invloed zijn, hetzij deze om te zetten in voedsel voor andere processen. Dit vereist ruimte en beweging: als het water niet kan wegvloeien van de plaats waar het afval opneemt, raakt het de reinigende werking kwijt en wordt het zelf een bron van ziekte. Vertaald: wees datgene waar anderen hun verdriet en boosheid kwijt kunnen, keer op keer opnieuw als dat nodig is. Maar laat zich dat in jezelf niet ophopen: zorg voor vrijheid van beweging, met voldoende positieve ervaringen, zodat het verdriet en de boosheid bij jezelf ook weer kan wegvloeien. Maar ook: zet het verdriet en de boosheid om in leer- en ontwikkelmomenten, zodat het weer voedsel is, voor jezelf en voor anderen.
Wat doet water? Het voedt – mits zelf gevoed – ieder wezen onvoorwaardelijk. Niet ten koste van zichzelf, want de samenstelling, in al haar simpliciteit, blijft ongewijzigd. Maar door drager te zijn van voedsel. In die zin is water juist nooit van dezelfde samenstelling, maar uniek op ieder moment. Vertaald: hou je eigen basis simpel. Hoe minder complex, hoe minder je afhankelijk bent van andere factoren en hoe meer ruimte je hebt om met wisselende omstandigheden en mogelijkheden om te gaan. Maak daar dan ook gebruik van: van soberheid alleen verarm je. De kunst is om de mogelijkheden – hoe groot of klein ook – te zien en zo je bestaan te verrijken. Die rijkdom (niet de rijkdom in materiële zin, maar in schoonheid, voeding en ontwikkeling) hou je niet voor jezelf, maar die deel je. Met ieder wezen, onvoorwaardelijk. De enige voorwaarde is dat je ‘jezelf voedt’, dus zelf open staat voor schoonheid, voeding en ontwikkeling. Net zoals ik met rijkdom trouwens niet materiële rijkdom, maar immateriële rijkdom bedoel, bedoel ik met voedsel ook niet het letterlijke voedsel, maar het spirituele voedsel.
Wees als water.
*) Zou dit de reden van het bestaan zelf kunnen zijn? Gewoon, simpelweg, beweging? Het water heeft geen reden nodig om te stromen, het stroomt. De wind heeft geen reden nodig om te waaien. De pelgrimstocht gaat niet over het bereiken van het eindpunt, maar over de tocht zelf. Als beweging de reden van beweging is, dan is de oorzaak de oorzaak van zichzelf. Er is geen reden, en tegelijkertijd wel. Dit is het samenvallen van eenheid en dualiteit.
Pas op met inzichten. Als nieuwe ontwikkeling zijn ze goed, maar er aan vasthouden zou stilstand betekenen 😉
