Geweld en de dood: iedere dag, overal
Drie van mijn kinderen volgen de berichtgeving over het uit de lucht schieten van de MH17 vol bezorgdheid, over de consequenties die dit kan gaan hebben. Maar niet alleen met bezorgdheid, ook met verontwaardiging.
Ze erkennen de verschrikking van de aanslag op de MH17 en ook het verdriet van diegenen die iemand hebben verloren bij deze aanslag. “Maar,” zeggen ze, “er gaan iedere dag mensen dood, overal. Er gebeuren de meest verschrikkelijke dingen waar niemand zich druk over maakt. Nu ineens, omdat het Nederlanders zijn, staat het hele land op zijn kop.”
Ik kan niet anders dan ze gelijk geven en me ook – nogmaals, met alle respect en medeleven naar al diegenen bij wie dit ontzettende pijn heeft veroorzaakt – me minstens bijzonder ongemakkelijk voelen bij de hypocrisie van een land dat een dag van nationale rouw afkondigt en de slachtoffers een militair escorte geeft, terwijl datzelfde land dagelijks duizenden slachtoffers maakt: in de textielfabrieken waar onze hippe low-budget kleding gemaakt wordt, in de smartphones fabrieken waar de werknemers uitgebuit en opgejaagd worden, aan de grenzen van ‘ons’ fort Europa die we kost wat kost willen afsluiten… ik kan nog wel even zo doorgaan.
Zijn we even verontwaardigd als het om deze slachtoffers gaat? Kondigen we een nationale dag van de rouw af voor de slachtoffers die in de Nederlandse AZC’s en detentiecentra zijn doodgegaan? Krijgen de duizenden doden op de bodem van de Middellandse Zee een militair escorte? Ja, eentje die ze de dood in jaagt.
Het is slechts een klein berichtje tussen al het media-geweld over de MH17. ‘Mannen verdacht van massamoord op migranten‘, op de website van RTLnieuws.nl. En dit artikel bericht enkel van het geweld vanuit het bootpersoneel. Nooit komen we – in de Nederlandse media! – een nieuwsbericht tegen over het geweld gepleegd door de Frontex agenten aan de buitengrenzen van Europa en de dood van de vele migranten die daarop volgt.
Tijdens de March for Freedom werd een lijst van vele meters lang uitgerold, met de namen van de slachtoffers van het moordende migratiebeleid van de EU. Maar er zijn nog meer lijsten… van slachtoffers van LGBT geweld, van de mensen die in Guantanamo Bay al jarenlang gegijzeld worden, van Mexicaanse migranten aan de grenzen van de VS, van de slachtoffers in de Gaza strook, van de kinderen die in de Nederlands AZC’s zijn overleden door gebrek aan medische zorg. Lijsten, lijsten, overweldigende en verpletterende lijsten, zeker als je niet alleen naar de namen en de cijfers kijkt, maar vooral het onbeschrijfelijke verdriet achter al die lijsten tot je door laat dringen.
Waar blijft de verontwaardiging, het verdriet, de rouw, de woede zelfs? Of zappen we weer door?
Vlak voor de minuut stilte die door heel Nederland gehouden werd voor de slachtoffers van de MH17, zei mijn oudste dochter tegen de vrienden waar ze op dat moment mee was: “Ik zal een minuut stilte houden. Voor de slachtoffers van de MH17. Maar ook voor ieder slachtoffer van vandaag, waar ook ter wereld.”
