Verdacht van opruiing en bedreiging
Vrijdagavond 16 december, half tien. Ik zit rustig op mijn pc een aflevering van mijn favoriete serie te kijken (activisten zijn ook maar gewoon mensen), als er nogal driftig aangebeld wordt. Dat blijken zes agenten te zijn, die binnenvallen zodra ik de deur open doe en me melden dat ik ben aangehouden op verdenking van opruiing en bedreiging.
Ik mag nog net een oppas voor de hond regelen en wat spullen bij elkaar pakken, maar intussen wordt mijn pc losgekoppeld, worden er zes USB sticks weggegraaid die ik al minstens een jaar niet meer gebruik (je kent dat wel, er is een probleem mee, maar je stelt het uitzoeken en weggooien steeds maar uit) en wordt de laptop van mijn zoon, die uit huis is, maar z’n huiswerk onder moederlijk toezicht maakt, ook ingepakt – mijn protesten dat die laptop niet eens van mij is en dat mijn zoon die nodig heeft voor school mogen niet baten. En ik moet mee naar het bureau aan het Marconiplein in Rotterdam.
Rotterdam, waarom Rotterdam? Omdat daar aangifte blijkt te zijn gedaan. Er valt een kwartje. Enige dagen daarvoor heb ik op mijn eigen website, dhjana.nl, een satirisch artikel geplaatst naar aanleiding van het geweld dat door de politie is gebruikt bij de massa-arrestaties in Rotterdam, tijdens de anti-zwarte-piet protesten. (Noot: arrestaties die werden uitgevoerd vóórdat de protesten überhaupt plaats konden vinden en die daarna fel zijn veroordeeld door Amnesty International)
Bij dat satire-stuk, dat de vorm had aangenomen van een ludiek marketingpraatje voor een fake app, gebaseerd op het Pokemon spel maar dan in een andere versie, had ik stills van video-opnames van de arrestatie en het politiegeweld gebruikt. Ik had er zelfs een kek promotiefilmpje bij gemaakt en dat op mijn Youtube kanaal gezet. En natuurlijk een kopie op indymedia.nl geplaatst, want waar heb je anders onafhankelijke nieuwsmedia voor?
Klaarblijkelijk is ze dat in het verkeerde keelgat geschoten. Nou verbaast het me weinig dat de politie geen benul heeft van het begrip ‘satire’, want dat het de gemiddelde diender aan ieder gevoel voor humor ontbreekt, was me allang duidelijk. Humor lijkt me sowieso lastig te combineren met een roeping om staats- en corporatiebelangen over de rug van burgers heen te beschermen. Waar ik wel uitermate pissig van word, daar kom ik zo op terug.
Toen we in Rotterdam aankwamen was het inmiddels elf uur ’s avonds, dus afgezien van voorgeleiding gebeurde er weinig meer. Prachtig prikkelvrij celletje (als je tenminste de eeuwig luidruchtige luchtverversing niet meetelt) met bijbehorende plastic matras en waardeloos dekentje. De volgende dag was een opeenvolging van de gebruikelijke riedel, met plakkerige ontbijtboterhammen, arrestantenverzorgers die het altijd ‘te druk’ hebben, zinloze verhoren (doe maar Ctrl-V voor ‘geen commentaar’), een beetje slaap inhalen en een greep in de ontmoedigende boekenkast van het cellengedeelte. (Iemand zin in een projectje? Kunnen we misschien zorgen voor iets anders dan lectuur over criminelen die nu op het rechte pad zijn omdat ze De Here Hebben Gevonden?)
De laptop van mijn zoon was wel een probleem. Zoonlief had namelijk net de week daarvoor een officiële waarschuwing van school gekregen en dat betekende dat hij er bij het volgende incident uit zou vliegen. En als je zonder laptop op school verschijnt, mag je de les niet in en wordt je dat als ‘verzuim’ aangerekend…
Ik zag torenhoog aankomen dat de kans groot was dat die laptop niet voor zondagavond weer terug in handen van mijn zoon zou zijn, ook al had dat ding geen donder te maken met wat voor onderzoek dan ook. Dus toen ze aankwamen met het voorstel om een ‘intentieverklaring’ te tekenen waarbij ik Plechtig Zou Beloven om het artikel en het filmpje weg te halen en niet meer te verspreiden, en de advocaat daar de voorwaarde aan kon verbinden dat ik dan met de laptop van mijn zoon weer naar buiten kon stappen, kon ik – als moeder – weinig anders. Maar als activist was het een zware dobber, want om eerlijk te zijn, als die laptop niet in beslag was genomen, dan hadden ze wat mij betreft die intentieverklaring in hun reet kunnen schuiven.
Want ja, daar word ik wel pislink van. Een samenleving waarbij 1) er politie is, 2) die politie zich ongestraft schuldig maakt aan machtsmisbruik en geweld – zelfs als dat de dood tot gevolg heeft zoals bij Mitch Henriquez en 3) dat machtsmisbruik en geweld niet meer door gewone mensen zoals jij en ik aan de kaak mag worden gesteld, dat is niets meer of minder dan een fascistische politiestaat.
Als ik op straat zie dat iemand geslagen wordt en ik doe niets om dat te verhinderen, dan ben ik daar mede schuldig aan. Als er iemand wordt vermoord en ik doe daar niets tegen, dan ben ik daar ook verantwoordelijk voor. Dat is zo volgens ‘onze’ wetboeken van strafrecht, maar – wat voor mij oneindig zwaarder telt – dat is zo volgens mijn moraal, mijn waarden en normen, mijn verantwoordelijkheids- en rechtvaardigheidsgevoel. Deze verantwoordelijkheid, voor mezelf, voor anderen en voor het geheel van onze samenlevingsvorm, is in mijn visie de essentie van oprecht en integer anarchisme.
Wie de dader van geweld is, doet er op zo’n moment niet toe. Laat ik dat nog even benadrukken: wie de dader is, doet er op zo’n moment niet toe. Iemand die zich schuldig maakt aan geweld, is iemand die zich schuldig maakt aan geweld en het zal mij totale rotzorg zijn of die persoon dan een uniform aanheeft, een bepaalde functie uitoefent of zich bepaalde rechten toe eigent. En of zo’n persoon dan wel of geen uniform aanheeft, doet niets af aan de verantwoordelijkheid (de mijne en de jouwe!) om daar iets tegen te doen. Kortom: als ik getuige ben van geweld, dan doe ik daar iets tegen. Oók als het politiegeweld betreft. Oók als dat de staat onwelgevallig is.
Het staatsbeleid tegen mensen die politiegeweld aan de kaak stellen, is zum kotzen hypocrisie ten top. De staat voert massa-arrestaties uit met het argument dat ze niet van alle demonstranten duidelijke opnames konden maken (Fight Repression, Den Haag, ‘gezichtsbedekking’), maar vaardigt intussen een verbod uit op het publiceren van herkenbaar beeldmateriaal van hun eigen geüniformeerde knokploegen. De staat schroomt niet om diezelfde knokploegen straffeloos demonstranten in elkaar te laten slaan (anti-zwarte-piet demonstratie, Rotterdam), festivalgangers te laten wurgen (Mitch) of jongeren in hun rug te laten schieten (Rishi), maar labelt beeldmateriaal van agenten jankend als ‘bedreigend’. De staat heeft volkomen schijt aan mensenrechtenverdragen (hoeveel voorbeelden wil je?) en aan de eigen grondwet (idem), maar strooit in het rond met opruiingsaanklachten tegen alles en iedereen die kritiek op ze heeft.
Formeel word ik verdacht van opruiing en bedreiging vanwege m’n artikel en filmpje. Opruiing en bedreiging, my ass. Machtsmisbruik in optima forma, uit de context getrokken en opgerekte wetsartikelen die als wapens worden ingezet om iedere vorm van kritiek op deze staat te criminaliseren en te onderdrukken. Anno 2016 hebben we geen welbespraakte of -besnorde dictators meer nodig: het staatsapparaat kan het prima zelf.
Juist nu. Juist nu is het belangrijker dan ooit om op te staan tegen politiegeweld, staatsrepressie en machtsmisbruik. Juist nu is het moment om, met een diversiteit aan tactieken, ons hiertegen te verzetten, in woord en daad. Ervoor te zorgen dat er beeldmateriaal is, waardoor het niet kan worden weggemoffeld met een bij elkaar gelogen politieverslag. Ervoor te zorgen dat we weten wie de daders zijn, zodat ze zich niet achter een uniform of functie kunnen verschuilen. En keer op keer misstanden publiek te maken, zodat niemand kan doen alsof we het niet geweten hebben.
Als we ooit nog een wereld willen, waarin jouw en mijn kleinkinderen kunnen leven en spelen in vrijheid, kunnen zijn wie ze willen zijn, vrij van angst kunnen opgroeien en de ruimte hebben om kritiek te geven op iedere vorm van onrechtvaardigheid, dan is het nu het moment om in verzet te komen.
Nee, ik zal me niet monddood of vleugellam laten maken – dit stuk is daar het eerste bewijs van. Nee, ik zal me de mond niet laten snoeren en ik zal de hand bijten die dat wel probeert te doen. Dat doe ik al vijftig jaar, dat doe ik vandaag en dat zal ik blijven doen. Geen Cop, gePoked of niet, die me daar van af houdt.
Noot: ik heb niet kunnen voorkomen dat ze mijn telefoon ook in beslag namen. Net als mijn pc heb ik die niet terug gekregen. Dat betekent dat ze over mijn telefooncontactlijst beschikken. Mocht je bij mijn vriendenkring horen, vermoeden dat je in mijn contactlijst staat omdat we regelmatig bellen en wil je niet dat de politie over je telefoonnummer beschikt (voor zover ze dat niet al hadden), overweeg dan om een nieuw nummer aan te vragen. Het spijt me, dit kon ik niet voorzien.
