De wolf en de hond
Een wolf, enkel vel over been,
zoo waaksch betoonden zich de honden,
ontmoet een dog, doorvoed en krachtig, die, alleen
op pad, den weg naar huis niet goed had weergevonden.
Hem te overmannen met geweld
had sinjeur wolf graag ondernomen,
maar dan moest het tot vechten komen,
en daar was hij niet op gesteld:
dat heerschap zou zich duchtig weren!
Om het dus liever te probeeren
met list, roemt hij zijn welgevuldheid zeer
en zegt, die hooglijk te waardeeren.
“Het is aan u, mijn waarde heer”,
antwoordde de ander, “u zoo’n ronding te verwerven.
Houd op met door het woud te zwerven,
waar ieder uwer schamel leeft
en een bestaan van schooier heeft,
op het punt, van gebrek te sterven.
Altijd onzekerheid, geen bete brood om niet!
Niets meer, dan wat de strijd u liet.
Ga met mij mede, om een veel beter lot te be-erven.”
De wolf hernam: “Wat moet ik daarvoor doen?”
“Haast niets: lieden zonder fatsoen,
zwervers en bedelaars, verjagen,
den baas en zijn gezin door uw gedrag behagen,
waarvoor u ‘t loon wordt aangedragen
in kliekjes bij de vleet: een malsche kippekluif
of beentjes van een jonge duif,
om van ‘t geflikflooi nog te zwijgen.”
De wolf, ontroerd, voelt tranen zich in de oogen stijgen
bij ‘t zalig beeld, hem geopenbaard.
“Maar je hals, zegt hij tot den hond, is wat onthaard,
wat is dat?” “Niets.” “Niets?” “Niets althans, om van te praten.
Mijn halsband heeft, — maar het is niet de moeite waard, —
als ik ben vastgelegd, dat spoor achter gelaten.”
“Een halsband? Vast gelegd? Maar loopt ge dan niet vrij,
zooals ge wilt?” “Niet altijd, maar wat kan dat schelen?”
“Dat scheelt zooveel”, zei meester wolf, “dat ik voor mij
al uw gesmul niet wensch te deelen.
Niet voor den grootsten schat ben ik daartoe bereid.”
Dat zeggend liep hij weg, en hij loopt nog altijd.
(Fabel van La Fontaine, vertaald door Jan Prins)
Ik kan me wel vinden in La Fontaine’s boodschap: je kapitalisme, je ‘welvaart en vooruitgang’, je zogenaamde veiligheid – het is me mijn vrijheid niet waard. Oh, en merk even op dat La Fontaine het principe van verdeel en heers ook haarfijn in de smiezen had.
