Zwiep, boink: stap twee in progress
Dit is een vervolg op ‘En ineens is alles anders’ en ‘Stap één’, kortom, een update over het hele longkankergedoe.
Inmiddels heb ik de eerste van de geplande vier chemokuren achter de rug. Waar ik bang voor was (jaja, men lijdt het meest door het lijden dat men vreest) bleef achterwege: ik ben maar een paar dagen flink beroerd geweest. Daarna nog wat dagen volkomen futloos en moe, maar toen dat voorbij was knapte ik redelijk snel op.
Er is ook duidelijk in keerpunt in de revalidatie na de operatie: afgezien van zenuwschadegedoe ben ik gewoon helemaal hersteld. Ja, natuurlijk is mijn conditie nul en kom ik adem tekort. Duh. Er mist een substantieel stuk long. Maar aan het meetapparaatje kan ik zien dat mijn longcapaciteit weer bijna op het niveau van voor de operatie zit.
Kortom, ik ging met een blij gemoed bloed laten prikken in het ziekenhuis, voor de controle vlak voor de tweede chemo. Kom maar op, ik voel me goed, ik ben er klaar voor en ik wil doorgaan zodat het achter de rug is.
Zwiep, boink.
Uit de bloedwaarden bleek dat mijn weerstand te laag was en mijn lichaam zich onvoldoende had hersteld van de eerste chemokuur. Dan mag je nog niet beginnen met de volgende, want die zou het immuunsysteem dan dermate afbreken dat een snotterig buurkindje voor mij het risico op een longontsteking inhoudt. Uitstel dus.
Morgen moet ik weer prikken, ik hoop dat het dan wel goed is en dat ik door kan.
Het was wel een beetje zuur: in de eerste maanden weigerde ik structureel om wat dan ook te plannen, er in mijn achterhoofd rekening mee houdend dat ik tot niks in staat zou zijn. Nu het allemaal goed leek te gaan, had ik voorzichtig optimistisch weer wat dingetjes in mijn agenda genoteerd.
Zwiep, boink.
Het eerste gebod van kankerpatiënten: Gij Zult Niet Plannen.
Dikke kans dat ik me nog een paar keer aan diezelfde steen ga stoten.
Ik zet hier wel een update onder als ik meer weet over de lab-uitslagen.
