Verslag dag 1 en 2 van Stop The Arms Fair, Londen
Vanaf aanstaande maandag vindt in Londen de grootste wapenbeurs ter wereld plaats, de DSEI. Voorafgaand aan de beurs proberen wapenfabrikanten hun wapentuig de beurs in te krijgen om de stands op te bouwen. Om dit tegen te gaan, is er van 4 t/m 11 september een actieweek: Stop the Arms Fair, waarbij met verschillende acties de toegangswegen naar het beursgebouw geblokkeerd worden. Ik ben erbij, dus bij deze verslag van het verloop.
Ik werd uitgenodigd door de CAAT (Campaign Against Arms Trade) om Support & Recovery te komen faciliteren tijdens deze actieweek. Om eerlijk te zijn, heb ik me afgevraagd of dat wel nodig was: was het niet nogal conflictvermijdend om niet tijdens de beurs maar in de dagen ervóór actie te voeren en waren de acties niet allemaal erg lief, schattig en vooral gematigd?
Gelijk al op de eerste dag werd me duidelijk dat ik me daar flink op verkeken had.
Actievoeren vóór het begin van de beurs bleek juist een bijzonder tactische zet: de toegangswegen worden geblokkeerd, waardoor het voor de wapenproducenten heel lastig is om hun ‘producten’ naar binnen te brengen. Natuurlijk kan je niet iedere vrachtwagen of oplegger tegenhouden, maar het gooit het afleverschema in ieder geval duchtig in de war. Doe dat een week lang en de kans is groot dat sommige bedrijven ook echt in de problemen komen.
Daarnaast waren de acties eigenlijk allesbehalve gematigd. Zeker: het is zonder uitzondering geweldloos. Maar dat maakt de blokkades niet minder effectief.
Iedere dag heeft een eigen thema en zo worden in een week tijd de verschillende destructieve gevolgen van wapenhandel belicht. Tegelijkertijd maakt dat de actieweek ook divers én inclusief.
Dag 1
De eerste dag stond in het teken van de bezetting van Palestina, met als titel ‘Stop Arming Israel‘. (hier een video) De hele dag door waren er workshops – van dansworkshops tot korte lectures over de BDS beweging. De meeste workshops werden op de toegangsweg zelf gehouden en waren daarmee dus tegelijkertijd blokkades als er vrachtwagens naar binnen probeerden te gaan. Ook was er een indrukwekkend herdenkingsmoment voor een dertigtal peuters die door Israëlisch staatsgeweld waren vermoord. ‘s Avonds waren er optredens. De sfeer was de hele dag goed en strijdbaar. In korte tijd verrees er ook een tentenkamp naar de toegangsweg. De hele week zullen hier mensen bivakkeren, die ook blokkades zullen uitvoeren als vrachtwagens ‘s nachts of ‘s ochtends vroeg naar binnen proberen te rijden.
Dag 2
Het thema van vandaag, de tweede dag, was ‘No faith in war‘. Verschillende kerkelijke groeperingen kwamen in actie. Ik dacht eigenlijk dat dit een rustige, gematigde en gemoedelijke dag zou worden, maar dat had ik verkeerd ingeschat. Toen ik vanochtend vroeg op de actielocatie aankwam, lagen er al vier mensen in een lock-on en de structuur van die lock-ons was zo uitgekiend dat de special teams meer dan een uur bezig zijn geweest om de actievoerders los te krijgen.
98-jarige Margaret Slee, die regelmatig met haar rolstoel blokkades uitvoerde op de weg
Nauwelijks waren de lock-ons weg, of verschillende mensen deden in kleine groepjes of zelfs individueel sit-ins op de weg. De meesten van hen zijn Quakers: een christelijke groep die bekend staat om hun directe acties. De gemiddelde leeftijd van de actievoerders zal zo’n jaar of zeventig zijn geweest, maar – wow – wat een determinatie, wat een vasthoudendheid. Als kers op de actie-ochtend-taart verschenen er vier klimmers aan het viaduct van de toegangsweg, waardoor de toegangsweg, die onder het viaduct loopt, niet meer gebruikt kon worden.
Hulde dus aan de Quakers: vastberaden in hun stilte en geweldloosheid, maar minstens net zo vastberaden in hun verzet. Ik heb maar zelden zulke effectieve blokkades gezien en in totaal is de politie er bijna vijf uur mee in de weer geweest.
Over de politie gesproken: dat is even andere koek dan in Nederland. Ik ben gewend aan ‘interactie’ die zich kenmerkt door wapenstokgeweld, intimidatie en beledigingen. Hier is de politie uitermate beleefd. Dat neemt niet weg dat ze nog steeds een wapenbeurs (en daarmee wereldwijde moordpartijen) faciliteren, maar toch, het is even wennen. De actievoerders reageren net zo beleefd terug, maar volharden in hun burgerlijke ongehoorzaamheid.
Agent: “Madam, would you please step back on the pavement?”
Activiste: “Thank you for asking, officer.” Vriendelijk glimlachen en intussen gewoon een rondje om de agent heen lopen en op de weg blijven staan.
Hilarisch.
Ook goed om te zien: NGO’s zoals de CAAT zijn niet wars van directe actie, maar moedigen dat zelfs aan en faciliteren het. Kennelijk kan het wèl (hallo, Nederlandse NGO’s?). Je distantiëren van activisten is er hier niet bij.
S&R
Voor het Support & Recovery team is er vooralsnog gelukkig niet veel te doen. De meeste activisten weten waar ze aan beginnen, de politie houdt zich aan de regels en met name de Quakers nemen de zorg voor leden van hun community serieus.
Het zou kunnen zijn dat het gedrag van de politie in de loop van de week wel grimmiger wordt, als de acties in intensiteit en duur toenemen. We gaan het zien.
Blijf op de hoogte
De voortgang van de actieweek is op twitter te volgen met de hashtag #stopdsei. Stop the Arms Fair is ook te volgen via hun website en hun facebookpagina. Op Krapuul staat trouwens ook al een artikel over Stop the Arms Fair.
