Deportatie morgen, actie gewenst!
*Overgenomen van de No Border mailinglijst*
Antonio Mavinga – Een onvervalste held
“Ze wachten me gewoon op. De IND heeft hun precies verteld wanneer de Marechaussee mij zal dumpen in Luanda .” Zo begint het telefoontje
waarin hij mij verteld dat hij morgenavond gedeporteerd gaat worden. Hij
is boos, bang, verward en bovenal bezorgd om zijn dochters. Drie meiden van 14, 8 en 4, geboren en getogen in Nederland. Hij verteld mij dat hij de IND heeft gevraagd om afscheid te nemen van zijn dochters en zijn vrouw, maar de IND weigert het te regelen. Hij zegt: “Ze zullen me alleen nog maar herinneren als een crimineel.”
Want zo oogt het wel: opgehaald, geboeid, gevangen in een
detentiecentrum voor 10 maanden en nu uiteindelijk het doodvonnis. Zijn
dochters begrijpen dat niet: gevangene zijn, ter dood veroordeeld zijn,
zonder een crimineel te zijn. Wat zij niet weten is dat hun vader
eigenlijk een held is. Antonio was 19 toen hij weigerde om nog langer
mee te doen aan de Angolese oorlog. Hij deserteerde, verkoos het leven
van voortvluchtige boven het leven van soldaat, slachter en verkrachter.
Zijn respect voor menselijk leven, zijn liefde voor kinderen en ook
zijn doodsangst leidde hem tot Nederland. 15 jaren geleden begon zijn
tocht; een tocht die heel waarschijnlijk in de komende 48 uren zal
eindigen in een Angolese kerker met zijn bloed aan de handen van
medemensen die hij geen kwaad wou doen, 15 jaren gelden.
Hij was 19, getekend door een bloederige oorlog, maar vol (dwaze) hoop
voor een nieuwe start in Nederland. Net zoals vele Nederlanders,
veronderstelde hij dat hij bescherming in de lage landen kon vinden, en
de tijd om zijn innerlijke wonden te helen. Hij vroeg asiel aan, en
voordat zelfs de inkt was opgedroogd, was hij al verliefd. Verliefd op
een vrouw, Futi, die hem binnen een jaar zijn eerste dochter in handen
gaf. Wat was Antonio blij; hij leerde gretig Nederlands en maakte
grootse plannen met zijn vrouw voor een mooie toekomst, in een land van gelijkheid, mogelijkheden en rechtvaardigheid. Jarenlang leefden ze zo en al gauw volgde een tweede en een derde dochtertje; bundels van
genezing en hoop.
In diezelfde jaren, echter, zette de Nederlandse regering een bewuste
koers richting de vernietiging van alle hoop voor degenen die aan onze
kusten aanmeren. Antonio was zich hier niet van bewust, net zoals meeste Nederlanders trouwens. Antonio weet nu wel beter, hoor. Het begon met de ontdekking dat de IND zijn eerste asielaanvraag, van 1999, “kwijt” was. Vervolgens afwijzing van zijn tweede aanvraag omdat de Marechaussee niet in staat is om te bevestigen dat zijn passpoort niet vervalst is. Ongelofelijk maar waar, als de Marechaussee NIET in staat is te bewijzen dat een passpoort vals is, dan sturen we mensen terug naar landen waarvan we WEL weten dat zij vervolgd, gemarteld en/of geëxecuteerd zullen worden.
Dat is precies wat dan ook plaatsvond bij zijn eerste deportatie; hij
werd door de Marechaussee overhandigd aan Angolese autoriteiten die hem linea recta naar de gevangenis afvoerden, waar hij gemarteld (hij is
zelfs twee keer in zijn been geschoten) is. Ook dit wist hij te
overleven, en, met hulp, ontsnapte hij en vond zijn weg terug naar zijn
dochters, en zijn vrouw, in Nederland. Hoop is verslavend, het is bijna
komisch zelfs.
Hij vroeg een derde keer asiel, maar niets kon de IND bewegen om zijn
zaak nauwkeurig te herzien: de martelingen niet, de brieven van zijn
dochters aan Kamerleden niet, de petities van buren, leraren, leerlingen
en hun ouders niet, de erkenning van zijn passpoort door het Angolese
consulaat niet, niets hielp.
Je zou kunnen denken: “is het niet zo dat de bewijslast van valse
documenten bij de Marechaussee & de IND ligt?” Je zou zelfs kunnen
betogen: “De IND zou in schrijnende gevallen een uitzondering moet maken aan hun rigide bureaucratische regelzucht!” Sterker nog, je zou kunnen scanderen, in woede, in een menigte op straat, voor de Tweede Kamer, bij de Ministerie en zelfs bij Paleis Noordeinde: “Een mens naar de dood sturen, zijn beulen informeren is illegaal, een mensenrechtenschending!”
Maar dan zou je het volgende miskennen: Het doel is niet de waarheid,
rechtvaardigheid en bescherming van vluchtelingen. Het doel is zoveel
mogelijk mensen afwijzen en uitzetten. Alle hoop moet dood, dat is
ondertussen de politieke leitmotiv van het Oranje asielbeleid.
De vredeliefhebbers en helden zoals Antonio zijn dwazen die uit hun
dromen gehaald moeten worden, vindt de IND. En daar zijn ze ondertussen heel goed in geworden. Ze weten het kennelijk zo goed te spelen dat ze nu definitief voor kunnen zorgen dat zijn hoop, de hoop van zijn dochters, zijn vrouw, zijn buren en vrienden, en hemzelf heengaan naar het hiernamaals, met een Angolese kerker als tussenstop, een transit zonder duty-free shopping. Mijn hoop voor een vrije, rechtvaardige en veilige Nederland gaat ook mee, bijna. Bijna, want jij leest dit. Het is namelijk niet te laat. Zijn vlucht vertrekt op 5 september om 21:10, het nummer is KLM581. Jij en ik kunnen zijn uitzetting, zijn doodvonnis, stoppen. Wij kunnen KLM duidelijk maken dat wij, Nederlanders, hun medewerking aan de uitzetting van een vader van 3 prachtige Nederlandse meiden uit Rotterdam niet zullen dulden. Wij kunnen de IND, en de politiek, een duidelijke herinnering geven van wat een democratie inhoudt: Geen schending van mensenrechten, ongeacht afkomst en verblijfsstatus! Geen doodstraf! Geen onrechtvaardigheid! Geen uitzetting van Antonio Mavinga! Niet onder ons mandaat!
Schrijf nu nog het volgende op de KLM Facebook Pagina
: Ik duld de deportatie van Antonio Mavinga niet. Als u aan dit internationaal misdrijf meewerkt zal ik niet meer vliegen met uw maatschappij.
Het vluchtnummer is KLM581. Amsterdam-Luanda
vertrek: 21.10
Zorg ervoor dat Antonio Mavinga niet meegaat. Nederland spreekt!
Schrijf dan het volgende op de Tweede Kamer der Staten Generaal
FacebookPagina: Ik duld de deportatie van Antonio Mavinga niet. Stop de deportatie van Antonio Mavinga nu. Nederland Spreekt!
