Tot ziens, kleine Milena
Zondag, 22 mei. Ik liep voorop bij de stoet van ‘Geen kind aan de kant’ en probeerde om alle enthousiaste strijdbaarheid van de kinderen van de gezinslocatie in goede banen over de demonstratieroute te leiden.
Het was best hectisch, met smalle doorsteekjes, onverwachte zwanennesten op de route, kinderen die alle kanten op schoten en automobilisten die van mening waren dat een demonstratie met 120 deelnemers maar aan de kant moest omdat ze er door moesten met hun stukje gemotoriseerd blik.
En ineens, uit het niets, liep daar een klein meisje naast me. Alsof we elkaar al jaren kenden pakte ze m’n hand en liepen we samen voorop. Ze heette Milena, vertelde ze, en ze was vijf jaar oud. Dat was grappig – we schelen tig jaar, want ik ben bijna vijftig. We keuvelden, over hoe gezellig het was om samen te lopen, over de zwanenjongen, over dat het best een heel eind lopen was. En al die tijd hield haar kleine hand de mijne vast.
Even was de chaos weg, verdwenen de leuzen naar de achtergrond. Even was dat het enige dat er was: hand in hand lopen en samen keuvelen. Met dat simpele gebaar zette ze de essentie van het leven onmiskenbaar voorop.
Later kwam de hectiek weer terug, moest er weer van alles geregeld en bijgestuurd worden en heb ik haar hand los moeten laten. Ze verdween weer naar haar moeder. Ik heb haar, in beslag genomen door alle beslommeringen, aan het einde van de demonstratie niet meer ‘tot ziens’ kunnen zeggen. Dat doe ik dan bij deze: tot ziens, kleine Milena. In de hoop dat we elkaar weer een keertje kunnen terugzien.
Het ga je goed, Milena. Ik wens je een leven vol keuvelmomentjes, wandelingen en zwanenjongen. Dat de politie maar nooit ‘s ochtends vroeg voor jou en je ouders mag komen. Dat je de opsluiting in Kamp Zeist maar bespaard mag blijven. Dat er maar nooit een moment mag komen dat je op een vliegveld staat, in een land waar je nog nooit geweest bent, maar wat politici ‘je eigen land’ blijven noemen. Dat je maar nooit iets mee krijgt van het gif van de haat dat zich hier razendsnel verspreid.
Ik wens je, met alles wat ik in me heb, een leven toe waarin al die dingen niet gebeuren. En ik hoop dat je genoeg van de schoonheid van het leven meemaakt om dat onvoorwaardelijke vertrouwen dat je in de ander hebt, nooit kwijt te raken.
Tot ziens, kleine Milena.
