“Ik wil dat niet één kind nog meemaakt, wat mijn kinderen hebben meegemaakt en hebben gezien.”
Moeder A., die samen met haar man en drie kinderen jaren in een gezinslocatie heeft gewoond, vertelt haar verhaal op de website van ‘Geen kind aan de kant!’.
“Ik ben A. Ik ben moeder van drie kinderen. Wij hebben vier jaar in een gezinslocatie gewoond. Wat wij allemaal hebben gevoeld in een gezinslocatie, kan ik niet in woorden uitleggen. Die gevoelens zijn alleen ons bekend. Mijn kinderen hebben zulke erge dingen meegemaakt dat geen ouder dat zou willen zien. Het ergste gevoel is dat je niks kan doen voor je kind. Soms ook niet iets heel kleins. Ik mocht als ouder niet eens zelf beslissen naar welke school mijn kind naar toe ging. Ik had graag gewild dat mijn kind naar een christelijke school zou gaan. Dat ze ook contact zou hebben met andere kinderen dan alleen binnen de gezinslocatie.
Door alles wat mijn kinderen hebben meegemaakt, en ook hun leeftijdsgenoten en vrienden van ze, wil mijn oudste dochter later heel graag rechten studeren en rechten van alle kinderen beschermen. Als iemand aan haar vraagt welk recht van haar is ontnomen, antwoordt ze “het recht dat elke kind heeft om zich veilig te voelen en met een veilig gevoel in slaap te vallen”. Toen ze dit zei moest ik huilen, omdat ik dit niet mijn dochter wilde horen zeggen.
Maar kinderen in een gezinslocatie kunnen niet rustig en zorgeloos in slaap vallen, omdat ze de hele nacht bidden en bang in bed liggen wachten of er ’s ochtend politie komt of niet. Dit voorbeeld zegt veel over de gezinslocatie. Mensen vluchten om kinderen naar een veilige plek te brengen, maar er gebeurt het tegenovergestelde. Kinderen krijgen nog meer trauma’s door te leven in een gezinslocatie en ik weet zeker dat deze indruk ze hun hele leven bij zal blijven. Dit is niet iets wat je snel vergeet. Wij zijn zoveel vrienden kwijt geraakt en we hebben zo vaak afscheid moeten nemen dat het woord “afscheid” zo pijnlijk klinkt. Ik wil dat niet één kind nog meemaakt, wat mijn kinderen hebben meegemaakt en hebben gezien.”
In de zeven gezinslocaties die er in Nederland zijn, leven vluchtelingengezinnen die volgens de overheid ‘verwijderbaar’* zijn. In totaal gaat het om ruim duizend kinderen met hun ouders – een kwart van de vluchtelingenkinderen die geen verblijfsvergunning hebben.
Wekelijks worden er één of meer gezinnen door de vreemdelingenpolitie meegenomen, om te worden opgesloten in Kamp Zeist en daarna te worden uitgezet. Om daartegen te protesteren organiseert ‘Geen kind aan de kant!’ in mei twee solidariteitstournees om samen met de vluchtelingen van de gezinslocaties te demonstreren.
*) “verwijderbaar”: dit is de officiële term die de IND en DT&V in hun systemen gebruiken om aan te geven dat een vluchteling middels dwang naar het land van herkomst kan worden uitgezet.
Aftrap van de campagne ‘Geen kind aan de kant!’
Vandaag, 15 maart, is het de internationale dag tegen politiegeweld. Binnen de beweging worden we daar maar al te vaak mee geconfronteerd. Maar we zijn niet de enigen: honderden kinderen in Nederland hebben hier wekelijks mee te maken. Het zijn de kinderen in de gezinslocaties. Daarom organiseert ‘Geen kind aan de kant’ op 21-22 mei en 28-29 mei twee demonstratietournees.
In Nederland wonen talloze vluchtelingengezinnen in zogenaamde ‘gezinslocaties’. Vaak wonen ze daar al jaren, meestal in één kamer per gezin. Er zijn gezinslocaties in Gilze, Katwijk, Den Helder, Amersfoort, Emmen, Goes en Burgum. Meer dan een kwart van de vluchtelingenkinderen in Nederland woont in een gezinslocatie.
Razzia, Kamp Zeist, deportatie: M. (15 jr) vertelt
In december 2014 werd de nu 15-jarige M. samen met haar ouders en zusje ‘s ochtends vroeg door de vreemdelingenpolitie van haar bed gelicht in gezinslocatie Katwijk. Het hele gezin werd overgebracht naar Kamp Zeist, om van daaruit vijf dagen later te worden gedeporteerd naar Armenië. M. heeft af en toe via facebook contact met haar vriendinnen die nog in Nederland zijn en vertelt hoe dat destijds is gegaan.
Update Aid Delivery Mission
Begin dit jaar vertrokken ze: een moedige groep activisten en vrienden, maar de Grieks-Macedonische grens bij Idomeni, om daar met een mobiele keuken voedsel te gaan uitdelen aan gestrande vluchtelingen.
Inmiddels hebben ze de 100.000e maaltijd uitgedeeld. Dit kan alleen maar dankzij donaties en andere ondersteuning. Daarom: steun de Aid Delivery Mission.
Onverschilligheid: gevaarlijker dan woede en haat
Als anarchiste loop ik niet zo weg met burgemeesters. Maar – het zal de trouwe lezers wellicht opgevallen zijn – van tijd tot tijd kan ik een uitzondering maken voor Cees van der Knaap, de burgemeester van Ede.
Eerder al sprak hij zich direct uit tegen rechts-rabiate xenofobie hier. Nu, drie dagen voordat de barbaren van de DTG en Pegida de boel in Ede willen komen verzieken, citeert hij Elie Wiesel in zijn tweewekelijkse column in het krantje:
Onverschilligheid tegenover lijden is in zekere zin wat van de mens een onmens maakt. Onverschilligheid is immers gevaarlijker dan woede en haat. Woede kan zelfs creatief zijn. Iemand schrijft dan een prachtig gedicht, een prachtige symfonie. Iemand doet iets bijzonders voor de mensheid uit woede over het onrecht waarvan men getuige is. Maar onverschilligheid is nooit creatief. Zelfs haat kan soms een reactie opwekken. U vecht ertegen. U klaagt het aan. U ontwapent het. Onverschilligheid wekt geen reactie op. Onverschilligheid is geen reactie. Onverschilligheid is geen begin maar een einde. Daarom is onverschilligheid altijd de vriend van de vijand. Het begunstigt de agressor, nooit het slachtoffer wiens pijn nog verergerd wordt als hij of zij zich vergeten voelt. (…) Onverschilligheid is dus niet alleen een zonde maar een straf.
Hij besluit het citaat met “Om over na te denken.”.
Lees ik daar een subtiele doch goed verstaanbare aanmoediging om niet onverschillig te blijven, maar in verzet te komen tegen de haat die de anti-AZC’ers propageren? Volgens mij wel.
De Jungle in Calais: de andere kant
Deze mini-docu over de Jungle in Calais werpt het licht op de kant van de Jungle die we maar zelden te zien krijgen: die van een solidaire mini-maatschappij waar het leven zichzelf organiseert en waar waarden als behulpzaamheid, verbondenheid, samen delen en samen werken hoog staan.
11 feb, Amsterdam: Re-framing borders
do. 11 feb, Grote Zaal, Pakhuis de Zwijger, Amsterdam, 20:00u
This evening is dedicated to the concept borders and its consequences. What do our European borders actually look like? Do our border policies fit with the reality and aspirations of today’s world? On November 9th 1989 a group of citizens started to break down the infamous Berlin wall. This act of civil disobedience opened the way to the idea of a borderless Europe, built on peace, prosperity and Human Rights. But two decades later, the ongoing refugee crisis puts a strain on this ideal. It reveals Europe’s internal tensions and paradoxical behaviours regarding border policies and Human Rights.
