Poke-a-Cop Go!: Slotwoord
Vandaag was dan de rechtszitting voor de Poke-a-Cop GO! zaak. De eis van de OvJ was 60 uur taakstraf (of één maand vervangende hechtenis) plus vier weken voorwaardelijke hechtenis met een proeftijd van twee jaar. Op 3 mei zal er uitspraak worden gedaan.
Morgen zal ik met een wat uitgebreider verslag van de zitting komen. Voor nu in ieder geval allemaal ontzettend bedankt: iedereen die naar de rechtszaak toegekomen was, maar ook de enorme hoeveelheid mailtjes en de steunbetuigingen online!
Hieronder de tekst van mijn slotwoord van vandaag:
19 april, Rotterdam: rechtszaak Poke-a-Cop. Kom ook!
Donderdag 19 april 2018 om 13:30u: rechtszaak Poke-a-Cop bij de meervoudige strafkamer, Wilhelminaplein 125, Rotterdam. Laat je solidariteit zien en kom ook!
In november 2016 werden vreedzame demonstranten van de anti-zwartepiet demonstratie in Rotterdam met grof geweld door de politie gearresteerd. Beelden van dat geweld zijn op Youtube te vinden (link 1, link 2, link 3 en link 4) en zowel het politiegeweld als het onrechtmatige noodbevel van burgemeester Aboutaleb werden in de maanden daarna door verschillende instanties scherp veroordeeld (Amnesty, bezwarencommissie, rechtbank).
Ik zag de beelden en was laaiend. Het geweld was dan ook extreem: aan haren trekken, schouders verdraaien, wapenstokslagen, wurgklemmen en, bij de arrestatie van Jerry Afriye, uit het niets een vuistslag midden in zijn gezicht. Dus deed ik wat ik wel vaker doe als ik iets aan de kaak wil stellen: ik schreef er over op mijn website.
Over tieten en wie daar iets over te zeggen heeft
Gisteren verscheen in de Gelderlander een artikel over een moeder die haar kind borstvoeding gaf. Op aanvraag (zo gaat dat bij borstvoeding) en waar ze dus op dat moment was: in een winkel. Ze werd door de hoogst verontwaardigde winkelmanager gesommeerd om daarmee op te houden, anders zou ze de winkel uitgezet worden.
Cambridge Analytica en het gebrek aan ophef hier
Ik ben net terug van een kort verblijf in de UK, dat nogal op z’n kop staat vanwege het schandaal rondom Cambridge Analytica en Facebook.
Bij terugkomst in dit koude kikkerlandje merkte ik tot mijn verbijstering dat er hier van enige ophef nauwelijks sprake is. Cambridge wat? En dat terwijl er reden genoeg is voor ophef en de kans bijzonder groot is dat CA zich óók hier met het één en ander bemoeid heeft.
Mijn stemadvies (en ook het mijne)
Als Jules de Corte decennia geleden al tot de conclusie kwam dat het gewoon geen zak uitmaakt op wie je stemt, waarom maken we er dan nog steeds zo’n poppenkast van?
De wolf en de hond
Een wolf, enkel vel over been,
zoo waaksch betoonden zich de honden,
ontmoet een dog, doorvoed en krachtig, die, alleen
op pad, den weg naar huis niet goed had weergevonden.
Hem te overmannen met geweld
had sinjeur wolf graag ondernomen,
maar dan moest het tot vechten komen,
en daar was hij niet op gesteld:
dat heerschap zou zich duchtig weren!
Om het dus liever te probeeren
met list, roemt hij zijn welgevuldheid zeer
en zegt, die hooglijk te waardeeren.
“Het is aan u, mijn waarde heer”,
antwoordde de ander, “u zoo’n ronding te verwerven.
Houd op met door het woud te zwerven,
waar ieder uwer schamel leeft
en een bestaan van schooier heeft,
op het punt, van gebrek te sterven.
Altijd onzekerheid, geen bete brood om niet!
Niets meer, dan wat de strijd u liet.
Ga met mij mede, om een veel beter lot te be-erven.”
De wolf hernam: “Wat moet ik daarvoor doen?”
“Haast niets: lieden zonder fatsoen,
zwervers en bedelaars, verjagen,
den baas en zijn gezin door uw gedrag behagen,
waarvoor u ‘t loon wordt aangedragen
in kliekjes bij de vleet: een malsche kippekluif
of beentjes van een jonge duif,
om van ‘t geflikflooi nog te zwijgen.”
De wolf, ontroerd, voelt tranen zich in de oogen stijgen
bij ‘t zalig beeld, hem geopenbaard.
“Maar je hals, zegt hij tot den hond, is wat onthaard,
wat is dat?” “Niets.” “Niets?” “Niets althans, om van te praten.
Mijn halsband heeft, — maar het is niet de moeite waard, —
als ik ben vastgelegd, dat spoor achter gelaten.”
“Een halsband? Vast gelegd? Maar loopt ge dan niet vrij,
zooals ge wilt?” “Niet altijd, maar wat kan dat schelen?”
“Dat scheelt zooveel”, zei meester wolf, “dat ik voor mij
al uw gesmul niet wensch te deelen.
Niet voor den grootsten schat ben ik daartoe bereid.”
Dat zeggend liep hij weg, en hij loopt nog altijd.
(Fabel van La Fontaine, vertaald door Jan Prins)
Ik kan me wel vinden in La Fontaine’s boodschap: je kapitalisme, je ‘welvaart en vooruitgang’, je zogenaamde veiligheid – het is me mijn vrijheid niet waard. Oh, en merk even op dat La Fontaine het principe van verdeel en heers ook haarfijn in de smiezen had.
Salih Muslim vrijgelaten: korte impressie van de demonstratie in Praag
Ik ben op dit moment in Praag voor trainingen. Afgelopen zaterdag werd hier Salih Muslim, ex-co-voorzitter van de Syrisch Koerdische partij PYD, door de Tsjechische politie gearresteerd. Er was door de Turkse regering een internationaal arrestatiebevel tegen hem uitgezet – Muslim wordt in Turkije van betrokkenheid bij een terroristische aanslag beschuldigd. De Koerdische gemeenschap in Tsjechië protesteerde onmiddellijk: eerst met een demonstratie door Praag en gisteren met protesten bij de Praagse rechtbank. Door heel Europa zijn er in de afgelopen dagen protesten bij Tsjechische ambassades geweest. Muslim is inmiddels (onder bepaalde voorwaarden) weer vrijgelaten.
Uitzetten naar Afghanistan: de achtergrond
MIsschien wat onverwacht om naar te verwijzen, maar op mariabode.nl is een uitstekend artikel verschenen waarin helder uit de doeken wordt gedaan hoe de Dienst Terugkeer en Vertrek sjoemelt om vluchtelingen naar Afghanistan te kunnen deporteren en daarbij alle internationale wetten omzeilt die bescherming van mensenrechten zouden moeten bieden.
Hoe de Dienst Terugkeer en Vertrek via sluipweggetjes, niet-transparante deals, een ondermandaat en zelfgefabriceerde ‘mickey-mouse’-papieren Afghaanse vluchtelingen weet te deporteren.
Op 18 maart 2003 ondertekende Nederland als één van de eerste EU-lidstaten een Memorandum of Understanding (MoU) met Afghanistan en de UNHCR, de vluchtelingenorganisatie van de Verenigde Naties. Deze tripartite overeenkomst vergemakkelijkte het gedwongen uitzetten van Afghanen.
Het accent van de MoU lag in eerste instantie op zogenaamde ‘vrijwillige’ terugkeer, zo suggereren de eerste alinea’s. Daarin staat dat rekening wordt gehouden met een “veilige, waardige terugkeer en duurzame repatriatieprogramma’s voor Afghanen”.
Even verderop komt echter de aap uit de MoUw: Afghaanse vluchtelingen “kunnen ook op alternatieve wijze worden verwijderd binnen de redelijke termijn van een maand, indien geen medewerking wordt verleend aan vrijwillige terugkeer”.
Petitie voor Atena Haidari
Ik ben een meisje van 13 jaar, mijn naam is Atena Haidari. Ik ben geboren in Afghanistan. Toen ik anderhalf was vluchtten mijn ouders met 4 kinderen naar Iran. We moesten wel vluchten omdat ze ons anders dood zouden maken. In Iran leefden we als vluchtelingen: de kinderen mochten niet naar school. We werden er gepest en gediscrimineerd en altijd angst dat de politie ons zou oppakken, Vanwege een gevaarlijke situatie zijn we uit Iran gevlucht. We wisten niet waar we terecht kwamen. Toevallig werd het Nederland. In Nederland ging ik voor het eerst naar school. Een grote droom voor mij kwam uit. Ik wilde zo graag naar school, leren over landen, talen leren, sporten. Ik ging naar de taalklas om Nederlands te leren en dat ging zo snel dat ik na één jaar al na de tweede klas MAVO/HAVO mocht. Ook kon ik gaan sporten, eerst handbal en nu karate. Daar kan ik mij helemaal mee ontspannen. Op school probeer ik mijn problemen te vergeten. Op school kan ik me bezig houden met mijn toekomst. Denken aan wat ik later wil worden. Nog nooit heb ik het gevoel gehad dat ik ergens bij hoor, maar soms voel ik me een Nederlands meisje.
Toch ben ik vaak bang, toch had ik vaak stress vanwege de angst om onze verblijfsvergunning. En als een ware nachtmerrie hebben we afgelopen week bericht gekregen dat we niet mogen blijven, omdat we geen bewijzen hebben van wat er 11 jaar geleden in Afghanistan en 2 jaar geleden in Iran gebeurd is. Dat we terug moeten naar Afghanistan, terug naar een land dat ik niet ken. Een land dat ik ken van de horror verhalen van mijn moeder, vader en zelfs op school in het boek van mens en maatschappij. Terug naar een land waar meisjes van mijn leeftijd niet veilig naar school kunnen gaan. Waar ik mijn talenten niet kan laten zien en me niet mag ontwikkelen.
We gingen weg uit Iran voor onze veiligheid, kwamen toevallig in Nederland terecht en hoopten van toen af aan veilig zou zijn.
Ik wil geen leven waarin ik altijd op de vlucht ben…………………..Ik wil een leven waarin ik mij veilig kan voelen…..….. ik wil niet opgepakt worden door de politie……, ik wil blijven studeren en sporten…….geef ons een thuis……………………..
Hier kan je de petitie voor Atena ondertekenen.
Foto overgenomen van de petitie
Geen haiku
–
Zelden gingen
robuustheid en sierlijkheid
zo samen
als in het silhouet
van de kale boom
tegen de grijze winterhemel.
Ik wacht tevergeefs op de eekhoorn.
–
