Persoonsbeveiliging Teeven
Soms heb je even een rustig moment tijdens een symposium. Gecombineerd met wat irritatie omdat je zojuist als activiste op dat symposium lastig gevallen bent door de beveiligingspipo’s van staatssecretaris Teeven, die daar ook is, dan krijg je een briljant idee: laten we een smoelenboek beginnen van persoonsbeveiligers – bij voorkeur die van Teeven.
Hier dus exemplaar nummer 1. Laten we hem even G. noemen. 
G. werd samen met zijn collegae door de organisatie van het symposium na afloop bedankt omdat ze ‘voor de veiligheid hadden gezorgd’. Zou de organisatie dat ook hebben gezegd als ze wisten dat G. daar zwaar bewapend stond, met zijn semi-automatische speelgoedje? Het beveiligingsequivalent van een te-kleine-lul-verlenger was ‘ingepakt’ in een zwart foudraal dat je in een milliseconde kan openklappen en G. heeft dat twee uur lang stokstijf vastgehouden. Je weet maar nooit, toch? In combinatie met zijn nerveuze blik en zijn krampachtig overkomende ademhaling vond ik dat niet bepaald een geruststellende gedachte. Je weet maar nooit.
G. en de rest van het PBT hadden zo in de één of andere actiefilm gekund. Vlak voordat Teeven de zaal in kwam, kwamen ze even met z’n vijven om me heen staan (kennelijk was ik de enige aanwezige activiste op de alarmbelletjeslijst), discreet opengeflapt politiepasje, “mevrouw Samshuijzen, komt u even mee.”. Eenmaal op de gang werd m’n rugzak doorzocht. Met een bewonderenswaardig gevoel voor drama werd mijn boterham met kaas in slow-motion uit de tas gehaald. Ik ben natuurlijk ook een voorstander van veiligheid, dus ik heb ze gelijk gewaarschuwd: pas op hoor, een boterham met kaas.
In m’n tas zat behalve de boterham met kaas ook een muts: “Nee, dat is geen gezichtsbedekkend voorwerp.” (Nah, wédden dat ik die helemaal over mijn kop kan trekken?) en nog iets. “Wat is dit?” “Mijn mindfulnessbel.” Verbaasde blik, bel terug in de tas. (Mocht een of andere onverlaat Teeven dus ooit een gat in z’n kop willen gooien met een voorwerp, neem dan vooral een massief koperen bel mee.) Wat ik aan had en vasthield (haha, dat was wél actiemateriaal) werd niet bekeken. Kortom: als ze uit een actiefilm waren gekomen, dan was het wel een B-film geweest 😀
Daarna moest ik mijn ID-bewijs laten zien. “Eh, mijn ID-bewijs? Volgens mij spraken jullie me aan met mevrouw Samshuijzen, dus ik ben al geïdentificeerd, toch?” “Dat is om het zeker te weten.” Hilarisch.
Zowaar, na dit staaltje political profiling mocht ik weer terug de zaal in, waar G. de rest van de middag op drie stappen afstand van me bleef staan. Je weet maar nooit. Voor het geval ik Teeven met mijn boterham met kaas zou hebben bekogeld.
Portretten maken van PB’s is een prettig tijdverdrijf, dat bovendien het aangename met het nuttige verenigt. Voor herhaling vatbaar dus. Signalement: gemiddelde lengte, lastig te bedwingen baardgroei, kenmerkende vlekken op linkerkant van het gezicht (voorhoofd, slaap en wang), dun haar, grijzend bij achterhoofd en sterk wijkend aan weerszijden van het voorhoofd, ingevallen wangen, wallen onder de ogen (tijd voor vakantie?) en overhangende bovenste oogleden. Oorlellen zónder inkeping en huidkleurig oortje. Kan niet tegen staarwedstrijdjes *grijns*
Noot: het portret is té goed gelukt. In het echt is G. veel en veel lelijker.
