nieuws
Even iets anders aan mijn hoofd dan bloggen
Nou, laat ik maar een poging wagen dan. Er zijn nieuwe – nogal ingrijpende – ontwikkelingen in het gezondheidsplaatje waar ik in de afgelopen maanden over geschreven heb. ‘t Nieuws gaat rond, de tamtam roffelt, dus dan is het misschien wel zo logisch als ik het hier ook meld. Dat gaat misschien niet fijn binnenkomen als je de tamtam nog niet had horen roffelen, mijn excuus daarvoor.
Hoewel de behandeling tegen longkanker begin dit jaar goed leek aan te slaan, bleek twee weken terug dat het keihard is teruggekomen. In mijn hersenen zitten nu meerdere grote en kleine uitzaaiingen, met een nogal grote plek in de kleine hersenen en aantastingen van het hersenvlies. Dat is het slechts mogelijke en meest agressieve scenario.
Dat betekent dat het niet meer behandelbaar is: geen operatie, geen bestraling, geen immuuntherapie, geen chemo. Het is ook niet te stoppen of te af te remmen: het is echt klaar nu. Ik zit dus bij deze formeel in de terminale fase. De resterende levensverwachting die daarbij hoort is kort: zo tot half december als alles heel snel gaat, misschien tot eind januari als het langzaam gaat. De arts zei: het blijft een schatting en je kan er zo een weekje naast zitten, maar dit zijn wel de cijfers die bij dit beeld passen.
Toen ik op 1 november met spoed werd opgenomen in het ziekenhuis, was ik in bijzonder belabberde conditie. Rondom de uitzaaiingen in de hersenen had zich vocht opgehoopt, dat vocht drukte op de hersenen en dat veroorzaakte pijn waar ik gillend gek van werd (naast allerlei andere dingen zoals coördinatieuitval, zichtverlies, misselijkheid en ga maar door). In het ziekenhuis kreeg ik een stootdosis dexamethatroep voor een aantal dagen. Dat heeft het vocht doen afnemen, waardoor pijn en andere verschijnselen niet op de voorgrond staan. Ik voel me op dit moment dus redelijk oké. Maar ik weet dat het schone schijn is: de medicijnen halen het probleem niet weg – de uitzaaiingen groeien door, het vocht hoopt zich weer op en de weefsels eromheen worden beschadigd as we speak – ik voel er alleen even wat minder van. Dat is prettig. Dat maakt dat ik nu thuis ben, wat kan aanrommelen, met een rollatortje zelfs naar de bieb kan, kan genieten van bezoek en al die honderdduizend dingen kan regelen die een mens blijkbaar voor het overlijden moet regelen.
Het is dus een wat onwezenlijke situatie: ik voel me oké, maar ik ben me er ook van bewust dat de klok doortikt en dat ik toch écht de laatste stappen op dit pad aan het lopen ben.
Dat van dat oké voelen, dat meen ik. Natuurlijk zijn er momenten van verdriet, vooral als het gaat om weten waar mijn kinderen en kleinkinderen de komende tijd allemaal doorheen zullen moeten gaan en – daarna – wat ze níet samen gaan meemaken, al die momenten dat ik er zo graag voor ze had willen zijn en naast ze had willen staan. Natuurlijk zijn er ook momenten van zorg en een beetje angst als ik denk aan wat me vóór het overlijden hoogstwaarschijnlijk te wachten staat: toenemende pijn, maar vooral ook mentale en cognitieve achteruitgang. Vooral dat laatste is iets wat voor mij ondraaglijk is. Alleen al de gedachte dat het gaat gebeuren is voor mij ondraaglijk.
Maar de andere kant is er ook. Ik ben niet bang voor de dood. Ik maak me geen zorgen, ik ben niet boos, ik heb niet het gevoel dat ik iets gemist heb of iets tekort gekomen ben. Er is geen greintje weerstand tegen het feit dat ik dood ga zelf. En ook over ‘na die drempel’: ik weet dat het goed is. Het is niet eens een ‘overtuiging’ dat het goed is, het is een diep, wezenlijk weten.
Dus ik heb rust. Ik kan – voor zover ik dat nu kan inschatten – dit laatste stuk op dit pad met opgeheven hoofd en rustig gemoed lopen. In erkenning voor alles wat dit leven – waar de dood deel van is – zo mooi maakt, in dankbaarheid voor alles wat ik heb gekregen en in dankbaarheid voor alles wat ik anderen heb mogen geven.
Misschien dat ik de komende tijd nog ‘s iets schrijf. Hierover of over iets anders waarvan ik vind dat ik er nog even iets over moet roepen. Geen idee, ik ga geen beloftes doen want hoe zich de komende tijd gaat ontrollen is volkomen onvoorspelbaar.
Voor nu: love and revolt
Zwiep, boink: stap twee in progress
Dit is een vervolg op ‘En ineens is alles anders’ en ‘Stap één’, kortom, een update over het hele longkankergedoe.
Stap één
Een update, in de serie ‘Ineens was alles anders’.
De eerste stap is achter de rug. De eerste stap, dat was een nogal stevige operatie drie weken geleden waarbij niet alleen de hele bovenste kwab van de rechterlong werd verwijderd, maar ook de splitsing waar die bovenkwab op uitkomt. Sleeve resectie. Heel gedoe. Niet opzoeken op youtube, daar word je niet vrolijk van.
Technisch gezien is de operatie helemaal goed gegaan, morgen krijg ik daar wat meer over te horen. Dat betekent niet dat ik dartel rondhuppel in de weilanden vol bloeiende lentebloemen – het doet allemaal nogal zeer (vooral ‘s nachts, ik slaap dan ook bijna niet), ik kom adem tekort en alles gaat langzaam, langzaam, langzaam. Maar er zit vooruitgang in.
Eerst maar eens hier een beetje van bijkomen. Dan de volgende stappen.
Last but not least: ik heb enorm veel kaartjes, mailtjes, belletjes, sms’jes en bezoek gehad. Dat is echt echt echt ontzettend tof. Dank jullie wel allemaal!!!
En ineens is alles anders
Trouwe lezers (zijn die er?) is het waarschijnlijk wel opgevallen: er heerste weer eens volkomen radiostilte op m’n blog. Nou is dat op zich niks nieuws – sterker nog, dat gebeurt regelmatig – maar de oorzaak is wel nieuw. Het is foute boel. ‘t Moet ook maar eens hier gezegd.
Over een rat en een vrijspraak
Op 19 november 2016 kwamen ongeveer 200 mensen naar Den Haag voor de demonstratie tegen repressie en politiegeweld: Fight Repression. Dat liep uit op – ach, wat een verrassing – repressie en politiegeweld. In totaal werden 166 mensen, waaronder ik, gearresteerd.
Voor het volk, ammehoela
Voor al die mafkezen die ervan overtuigd zijn dat rechts-populisme er voor ‘De Gewone Man’ en ‘Het Volk’ is: kijk even naar wat er in Hongarije gebeurt.
#Novaky12 vrijgelaten, aanklacht blijft gehandhaafd
In Slowakije heeft procureur-generaal Jaromír Čižnár gisteren de vrijlating bevolen van de 12 activisten van Greenpeace die daar sinds woensdag in de cel zaten.
Statement from #EndCoal and #ClimateJustice movement concerning the #Novaky12
Statement from the #EndCoal and #ClimateJustice movement, about the 12 activist who are currently held in custody after a peaceful bannerdrop at a Slovak coal mine
4 nov: bijeenkomst ter ere van Elise
(overgenomen van Indymedia, en met de expliciete vermelding van de familie dat het zaaltje waar aanstaande woensdag het afscheid wordt gehouden klein is, en dat er geen rekening is gehouden met een enorme opkomst)
Op zondag 4 november zullen we samenkomen in de Samenscholing in Den Haag om stil te staan bij het overlijden van Elise, maar vooral bij wie ze was. We nodigen iedereen die haar gekend heeft uit om hier bij te zijn. Om verhalen te delen en herinneringen op te halen. Er is gelegenheid om te spreken, muziek te draaien en met elkaar te praten. Er is geen programma, wij zorgen voor hapjes en drankjes, verder is het aan een ieder om een invulling te geven aan deze bijeenkomst.
Je bent vrij om mensen die Elise heeft gekend uit te nodigen want het is voor ons onmogelijk om iedereen te bereiken. We hopen jullie allemaal te zien en samen stil te staan bij onze lieve en altijd strijdbare Elise.
Tijd: 14:00 / 17:00
Adres: de Samenscholing, Beatrijsstraat 12, 2531 XE, Den Haag
Dag, lieve Elise
Op 23 oktober is Elise Leijten overleden.
Elise is jarenlang – of liever gezegd, decennialang – actief geweest als vredesactiviste en verscheen bij protesten vaak als K. Pitalist, waarmee ze eenvrouws-acties op een hoger plan tilde. In 2009 won ze de Kees Koning Vredesprijs.
Ik kende Elise vooral van de ontruiming van het vluchtelingenkamp op de Koekamp in Den Haag, waar ze de rol van legal observer op zich had genomen en ondanks dat (of misschien wel juist daarom) als één van de eersten gearresteerd werd.
Elise, voor mij was je een bron van inspiratie en het perfecte voorbeeld van het samengaan van zachtmoedigheid, humor en strijdbaarheid. Dankjewel daarvoor.
