Entries tagged with 'gezinslocatie'

Voor alle kinderen

  • September 30, 2018 21:05

Lily en Howick mogen blijven, Hayarpi heeft op dit moment kerkasiel. Twee gezinnen die de media gehaald hebben. Maar zo zijn er honderden gezinnen in Nederland, weggestopt in gezinslocaties, monddood gemaakt, hun rechten ontnomen. Voor hen en met hen organiseerde Geen Kind Aan De Kant afgelopen zaterdag een demonstratie in Katwijk. Onderstaand de tekst van de speech die ik daar heb gehouden.

Tot ziens, kleine Milena

  • May 24, 2016 22:54

Zondag, 22 mei. Ik liep voorop bij de stoet van ‘Geen kind aan de kant’ en probeerde om alle enthousiaste strijdbaarheid van de kinderen van de gezinslocatie in goede banen over de demonstratieroute te leiden.

Het was best hectisch, met smalle doorsteekjes, onverwachte zwanennesten op de route, kinderen die alle kanten op schoten en automobilisten die van mening waren dat een demonstratie met 120 deelnemers maar aan de kant moest omdat ze er door moesten met hun stukje gemotoriseerd blik.

 

En ineens, uit het niets, liep daar een klein meisje naast me. Alsof we elkaar al jaren kenden pakte ze m’n hand en liepen we samen voorop. Ze heette Milena, vertelde ze, en ze was vijf jaar oud. Dat was grappig – we schelen tig jaar, want ik ben bijna vijftig. We keuvelden, over hoe gezellig het was om samen te lopen, over de zwanenjongen, over dat het best een heel eind lopen was. En al die tijd hield haar kleine hand de mijne vast.

 

Even was de chaos weg, verdwenen de leuzen naar de achtergrond. Even was dat het enige dat er was: hand in hand lopen en samen keuvelen. Met dat simpele gebaar zette ze de essentie van het leven onmiskenbaar voorop.

 

Later kwam de hectiek weer terug, moest er weer van alles geregeld en bijgestuurd worden en heb ik haar hand los moeten laten. Ze verdween weer naar haar moeder. Ik heb haar, in beslag genomen door alle beslommeringen, aan het einde van de demonstratie niet meer ‘tot ziens’ kunnen zeggen. Dat doe ik dan bij deze: tot ziens, kleine Milena. In de hoop dat we elkaar weer een keertje kunnen terugzien.

 

Het ga je goed, Milena. Ik wens je een leven vol keuvelmomentjes, wandelingen en zwanenjongen. Dat de politie maar nooit ‘s ochtends vroeg voor jou en je ouders mag komen. Dat je de opsluiting in Kamp Zeist maar bespaard mag blijven. Dat er maar nooit een moment mag komen dat je op een vliegveld staat, in een land waar je nog nooit geweest bent, maar wat politici ‘je eigen land’ blijven noemen. Dat je maar nooit iets mee krijgt van het gif van de haat dat zich hier razendsnel verspreid.

 

Ik wens je, met alles wat ik in me heb, een leven toe waarin al die dingen niet gebeuren. En ik hoop dat je genoeg van de schoonheid van het leven meemaakt om dat onvoorwaardelijke vertrouwen dat je in de ander hebt, nooit kwijt te raken.

 

Tot ziens, kleine Milena.

“Ik wil dat niet één kind nog meemaakt, wat mijn kinderen hebben meegemaakt en hebben gezien.”

  • March 25, 2016 10:19

Moeder A., die samen met haar man en drie kinderen jaren in een gezinslocatie heeft gewoond, vertelt haar verhaal op de website van ‘Geen kind aan de kant!’.

“Ik ben A. Ik ben moeder van drie kinderen. Wij hebben vier jaar in een gezinslocatie gewoond. Wat wij allemaal hebben gevoeld in een gezinslocatie, kan ik niet in woorden uitleggen. Die gevoelens zijn alleen ons bekend. Mijn kinderen hebben zulke erge dingen meegemaakt dat geen ouder dat zou willen zien. Het ergste gevoel is dat je niks kan doen voor je kind. Soms ook niet iets heel kleins. Ik mocht als ouder niet eens zelf beslissen naar welke school mijn kind naar toe ging. Ik had graag gewild dat mijn kind naar een christelijke school zou gaan. Dat ze ook contact zou hebben met andere kinderen dan alleen binnen de gezinslocatie.

Door alles wat mijn kinderen hebben meegemaakt, en ook hun leeftijdsgenoten en vrienden van ze, wil mijn oudste dochter later heel graag rechten studeren en rechten van alle kinderen beschermen. Als iemand aan haar vraagt welk recht van haar is ontnomen, antwoordt ze “het recht dat elke kind heeft om zich veilig te voelen en met een veilig gevoel in slaap te vallen”. Toen ze dit zei moest ik huilen, omdat ik dit niet mijn dochter wilde horen zeggen.

Maar kinderen in een gezinslocatie kunnen niet rustig en zorgeloos in slaap vallen, omdat ze de hele nacht bidden en bang in bed liggen wachten of er ’s ochtend politie komt of niet. Dit voorbeeld zegt veel over de gezinslocatie. Mensen vluchten om kinderen naar een veilige plek te brengen, maar er gebeurt het tegenovergestelde. Kinderen krijgen nog meer trauma’s door te leven in een gezinslocatie en ik weet zeker dat deze indruk ze hun hele leven bij zal blijven. Dit is niet iets wat je snel vergeet. Wij zijn zoveel vrienden kwijt geraakt en we hebben zo vaak afscheid moeten nemen dat het woord “afscheid” zo pijnlijk klinkt. Ik wil dat niet één kind nog meemaakt, wat mijn kinderen hebben meegemaakt en hebben gezien.”

In de zeven gezinslocaties die er in Nederland zijn, leven vluchtelingengezinnen die volgens de overheid ‘verwijderbaar’* zijn. In totaal gaat het om ruim duizend kinderen met hun ouders – een kwart van de vluchtelingenkinderen die geen verblijfsvergunning hebben.

Wekelijks worden er één of meer gezinnen door de vreemdelingenpolitie meegenomen, om te worden opgesloten in Kamp Zeist en daarna te worden uitgezet. Om daartegen te protesteren organiseert ‘Geen kind aan de kant!’ in mei twee solidariteitstournees om samen met de vluchtelingen van de gezinslocaties te demonstreren.

Lees meer op de website.

 

*) “verwijderbaar”: dit is de officiële term die de IND en DT&V in hun systemen gebruiken om aan te geven dat een vluchteling middels dwang naar het land van herkomst kan worden uitgezet.

Stop de razzia’s!

  • November 2, 2015 19:54

(Speech gehouden tijdens de Refugees Welcome demonstratie, 1 november 2015, Den Haag)

Feiten, feiten. Daar ontbreekt het nogal aan als er weer een verhitte discussie over vluchtelingen ontstaat. Bijvoorbeeld het feit dat niet de vluchtelingen, maar de neo-liberale politieke uitzuigers van dit land verantwoordelijk zijn voor werkeloosheid, gebrekkige zorg en een tekort aan betaalbare woningen. Maar het lijkt alsof al die feiten er niet toe doen: alleen angst, haat en machtswellust regeert bij de rechts-rabiate schreeuwers in de politiek en hun terreurofiele aanhang.

Protest uit gezinslocatie Emmen

  • October 24, 2015 23:46

Vandaag hebben vluchtelingengezinnen uit de gezinslocatie in Emmen gedemonstreerd voor een eerlijker kinderpardon.

Hoewel de overheid zoete broodjes bakt met het kinderpardon – ooit in het leven geroepen om te voorkomen dat hier gewortelde kinderen naar het land van herkomst van hun ouders zouden worden gedeporteerd – is het al lange tijd duidelijk dat die zoete broodjes een absolute rotsmaak hebben.