Ongetemd, ontketend

• April 10, 2013 16:17

Al eeuwenlang lopen we als hersendode schapen de smalle wegen die ons worden voorgeschreven door de Staat, de Kerk en het heilige huisje van het Kapitaal. We lopen wegen die steeds smaller afgebakend zijn, gekromd onder een zwaarder wordend juk van blinde gehoorzaamheid.

 

 

 

 

We staan toe dat het vuur dat al van kinds af aan in ons brandt, zoals dat brandt in alle vrijheidslievende levende wezens, gesmoord wordt tot een sputterende vlam, warmteloos en zwak. We laten ons vervreemden van het gras, de zon, het leven, de liefde voor elkaar en het vertrouwen in onszelf.

 

Soms wordt de grijze sleur van het ondode bestaan onderbroken door de stemmen van diegenen die weigeren zich te voegen naar de orders van wet en gezag. Die stemmen spreken dan van repressie en rijzend fascisme, roepen op tot verweer en verzet, schreeuwen om opstand en ongehoorzaamheid. Ze spreken van met benzine overgoten IND-computers, drijven de spot met grote multinationals, dringen zich op aan brave dienders die ieder etnisch of economisch gekleurd vlekje proberen weg te poetsen van ons straatbeeld.

Die stemmen worden voortdurend tot voorzichtigheid gemaand. Laten we niet van fascisme en repressie spreken. Laten we het leuk houden. Laten we onze zorgvuldig gekoesterde openbare orde en onze illusie van veiligheid niet verstoren.

 

Of de vermaningen nu goedbedoeld of ronduit intimiderend zijn, ze komen op hetzelfde neer: hou je mond. Kijk weg. Loop door. Er is niets aan de hand.

We zijn banger voor de gebroken droom dan voor de nachtmerrie die realiteit is, alsof we onmiddellijk in een afgrond van chaos zouden storten als we onze ketens van systeemslavernij zouden doorbreken.

Terwijl zij die teugels en bit, ketens en sloten van zich hebben afgegooid, weten dat je dan gewoon met je blote voeten in het zonovergoten gras staat. En de ruimte hebt om te rennen en te spelen.

 

We zullen dus NIET voorzichtig worden. Integendeel. Hoe strakker de kettingen worden getrokken, hoe vuriger het verzet zal zijn. Want hoe meer deze maatschappij zich zal identificeren met uitsluiting, onderdrukking, controle en levenloosheid, hoe groter de behoefte aan gezamenlijke en openlijke strijd voor vrijheid van beweging, zelfbeschikking en een zinvol en authentiek bestaan.

Die strijd kan en zal niet voorzichtig zijn. Die strijd kan en zal niet leuk gehouden worden.

Die strijd ligt per definitie buiten onze comfortzone, want de comfortzone zuigt de hartstocht en het gevoel écht te leven uit onze ziel.

 

Hielden we lawaaidemo’s bij detentiecentra’s? Dan zullen we hekken openknippen. Deden we vriendelijk ogende mic-checks bij multinationals? Dan zullen we hun gevels bekladden, hun rol in de deportatiemachine met een daverende klap op tafel smijten en het vuil aan hun handen publiekelijk tonen. Tot hun schaamte hoger reikt dan waar pijlen schieten.

Is het Haagse publiek dat over het Plein banjert inmiddels immuun voor de demonstraties, die hoogstens een dagje folklore voor de deur veroorzaken en waarvan de demonstranten met lege handen en een illusie armer daarna weer gewoon naar huis gaan? Vooropgesteld dat ze er een hebben? Dan zullen we juist daar op het Plein, zichtbaar en voelbaar maken hoe dood en verderf worden gezaaid door iedereen, beleidsbepaler of ‘slechts’ uitvoerder van migratiewetten.

 

Mag er publiekelijk geen verband gelegd worden tussen de gele hesjes van de politie en fascisme in het dagelijks leven? Don’t shoot the messenger. Ik ben alleen degene die het verband hardop uitspreekt. Maar iedere ambtenaar die, al dan niet getooid met een uniform, een racistische ID controle uitvoert in de hoop een illegaal te laten verdwijnen, is zelf verantwoordelijk voor dit verband.

 

 

Zolang dit systeem mij in de positie plaatst waarin ik aan een doodsbang veertienjarig meisje moet uitleggen hoe ze zich het beste tegen haar deportatie kan verzetten en wat ze daarbij kan verwachten van de bewakers, zal ik blijven oproepen tot de vernietiging van zowel de ideologie als het fysieke bestaan van datzelfde verachtelijke systeem.

 

Ach, zegt de marechaussee. We deporteren tientallen mensen per week.

 

Zou ik mij dan voorzichtig moeten uitlaten? Ik kies mijn woorden weldoordacht en met uiterste zorg. En ik zeg: iedere uitvoerder van welk gedeelte van het migratiebeleid dan ook is persoonlijk verantwoordelijk voor moord, opsluiting en hongerdood. Verantwoordelijk voor verkrachting en verminking, niet alleen van de gedeporteerde vluchtelingen, maar ook de verkrachting en verminking van de wereld waarin ik mijn kinderen groot wil brengen.

 

En dat zal ik blijven zeggen.

 

Doch, Sie haben es gewusst.

 

 

• Continue reading Ongetemd, ontketend
• Filed under:
  • opinie